സെന്റ് തിയോളജിക്കൽ രീതി. അഗസ്റ്റിനും സെന്റ്. തോമസ് അക്വിനാസ് തെറ്റാണ്. പ്ലേറ്റോ ഒരു ക്രിസ്ത്യാനിയോ യഹൂദനോ ആയിരുന്നില്ല, എന്നാൽ ഗ്രീക്ക് തത്ത്വചിന്തയിൽ നിന്ന് ഒരു ദൈവം എന്ന ആശയവും സ്വർഗത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ആശയവും അദ്ദേഹം വികസിപ്പിച്ചെടുത്തു. അഗസ്റ്റിനും അക്വിനാസും പ്ലാറ്റോണിക് യുക്തിയും തത്ത്വചിന്തയും സ്വാധീനിച്ചു. അത്തരത്തിലുള്ള എല്ലാ അനുരൂപീകരണങ്ങളുടെയും ഫലം, ക്രിസ്ത്യൻ ദൈവശാസ്ത്രത്തിന് അതിന്റെ ബൈബിൾ വിശുദ്ധി നഷ്ടപ്പെട്ടു എന്നതാണ്. പരമ്പരാഗത ദൈവശാസ്ത്രം അതിന്റെ രീതിശാസ്ത്രപരമായ ചലനാത്മകതയിൽ രണ്ട് നിമിഷങ്ങൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു, വിശ്വാസവും യുക്തിയും സമന്വയിപ്പിക്കുന്നു: എനിക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയുമെന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു, ഞാൻ വിശ്വസിക്കുമെന്ന് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കുന്നു. ക്രിസ്തീയ വിശ്വാസത്തിന്റെ സത്യത്തിൽ ഉറച്ചുനിൽക്കുന്ന ദാർശനിക പ്രതിഫലനം ദൈവശാസ്ത്രത്തെ സഹായിക്കുമെന്ന് ഹിപ്പോയിലെ സെന്റ് അഗസ്റ്റിൻ വാദിച്ചു. നാം വിശ്വസിക്കുന്നത് മനസ്സിലാക്കാൻ അദ്ദേഹം ചിന്തിച്ചു, നമുക്ക് തത്ത്വചിന്ത ആവശ്യമാണ് - "വിശ്വാസം മനസ്സിലാക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നു". എന്നാൽ വിശ്വാസിയിലെ അഭിഷേകം അവനെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും പഠിപ്പിക്കുകയും അവൻ വിശ്വസിക്കുന്നതെന്താണെന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ ആവശ്യമായ വെളിച്ചം നൽകുകയും ചെയ്യും എന്നതാണ് ബൈബിൾ നിലപാട് . അതിനാൽ ബൈബിൾ സത്യം മനസ്സിലാക്കാൻ വിശ്വാസിക്ക് ലോകത്തിന്റെ തത്വശാസ്ത്രം ആവശ്യമാണെന്ന വിശുദ്ധ അഗസ്റ്റിന്റെ നിലപാട് ബൈബിളിന് വിരുദ്ധവും തെറ്റും അസ്വീകാര്യവുമാണ്.

എസ്.ടി. തോമസ് അക്വിനാസ്. തോമസിന്റെ തത്ത്വചിന്തയും ദൈവശാസ്ത്രവും വ്യത്യസ്ത സംരംഭങ്ങളാണ്, പ്രാഥമികമായി അവയുടെ ബൗദ്ധിക ആരംഭ പോയിന്റുകളിൽ വ്യത്യാസമുണ്ട്. തത്ത്വചിന്തയിൽ മനസ്സ് പ്രകൃതി ലോകത്തെ അഭിമുഖീകരിക്കുന്നു: നാം കാണുന്നതും കേൾക്കുന്നതും രുചിക്കുന്നതും സ്പർശിക്കുന്നതും മണക്കുന്നതും. ദൈവശാസ്ത്രത്തിൽ, മനസ്സ് ബൈബിളിൽ അടങ്ങിയിരിക്കുന്ന ദൈവിക വെളിപ്പെടുത്തലുകളെ അഭിമുഖീകരിക്കുന്നു. പ്രത്യേക വെളിപ്പെടുത്തലുകളൊന്നും കൂടാതെ , സ്വാഭാവികമായ കാരണത്താൽ എല്ലാ ആളുകൾക്കും ദൈവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അടിസ്ഥാന അറിവ് ലഭിക്കുമെന്ന് തോമസ് അക്വിനാസ് വിശ്വസിച്ചു . ദൈവശാസ്ത്രം ജ്ഞാനത്തിന്റെ ഉയർന്ന രൂപമാണ്, എന്നാൽ അതിന് സ്വന്തം വ്യാപാരം നടത്തുന്നതിന് ശാസ്ത്രത്തിന്റെയും തത്ത്വചിന്തയുടെയും ഉപകരണങ്ങൾ ആവശ്യമാണ്. ദൈവശാസ്ത്രം തത്ത്വചിന്തയിൽ നിന്ന് പഠിക്കുന്നു, കാരണം ആത്യന്തികമായി ദൈവശാസ്ത്രം ഒരു മനുഷ്യ ദൗത്യമാണ്. "ഞാൻ വിശ്വസിക്കാൻ വേണ്ടി മനസ്സിലാക്കുന്നു." ലൗകിക വിജാതീയ തത്ത്വചിന്ത വിശ്വസിക്കാൻ ഉപയോഗപ്രദമാണെന്ന ഈ നിലപാട് തെറ്റാണ് . മനസ്സിലാക്കുന്നത് വിശ്വാസത്തിലേക്ക് നയിക്കേണ്ടതില്ല. ലോകത്തിലെ ജ്ഞാനികൾ അവരുടെ ജ്ഞാനത്താൽ ദൈവത്തിൽ വിശ്വസിച്ചില്ല.

അവരുടെ സ്ഥാനം ഏകദേശം 2000 വർഷമായി പുറജാതീയ തത്ത്വചിന്തയുടെയും ക്രിസ്ത്യൻ ദൈവശാസ്ത്രത്തിന്റെയും നിയമവിരുദ്ധ വിവാഹത്തിലേക്കുള്ള വാതിലുകൾ തുറന്നു. ഇത് ആത്യന്തികമായി ആധുനിക ലിബറൽ ദൈവശാസ്ത്രത്തിന്റെ ആവിർഭാവത്തിലേക്ക് നയിച്ചു , ഇത് ക്രിസ്തുമതത്തെ ദുർബലപ്പെടുത്തുന്നതിനും ഇസ്ലാമിന്റെയും ഹിന്ദുമതത്തിന്റെയും പുനരുജ്ജീവനത്തിനും വഴിയൊരുക്കി.

ആധുനിക ലിബറൽ തിയോളജിയും തോമസ് അക്വിനാസും. ദൈവശാസ്ത്രം നിർമ്മിക്കുന്നതിനുള്ള അടിസ്ഥാനവും അസംസ്കൃത വസ്തുവുമായി പ്രകൃതിദത്തമായ വെളിപാടിനെ അംഗീകരിക്കുന്നു, കൂടാതെ രേഖാമൂലമുള്ളതും അവതാരവുമായ വാക്കിൽ പ്രത്യേക വെളിപാടിന്റെ ആവശ്യകത നിരസിക്കുന്നു. യേശുവിന്റെയും കുരിശിന്റെയും സന്ദേശത്തിലൂടെ ദൈവത്തെ അറിയുന്നത് പോലെ തന്നെ പ്രകൃതിയിലൂടെയും ദൈവത്തെ ആഴത്തിൽ അറിയാൻ കഴിയുമെന്ന് പ്രകൃതി ദൈവശാസ്ത്രം വിശ്വസിക്കുന്നു. ഈ വിശ്വാസം യേശുവിന്റെ പഠിപ്പിക്കലുകളെ വിലകുറച്ചു കാണിക്കുകയും കുരിശിലെ മരണത്തെ അനാവശ്യമായി കണക്കാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ദൈവശാസ്ത്രത്തെ "സ്വാഭാവികം", "വെളിപ്പെടുത്തൽ" എന്നിങ്ങനെയുള്ള വിഭജനം കത്തോലിക്കാ ദൈവശാസ്ത്രജ്ഞനായ തോമസ് അക്വിനാസിന്റെ (എഡി 1224 - 1274) രചനകളിൽ വേരൂന്നിയതാണ് . അരിസ്റ്റോട്ടിലിയൻ യുക്തിയെ ക്രിസ്തീയ വിശ്വാസത്തിൽ പ്രയോഗിക്കാനുള്ള ശ്രമത്തിൽ, ദൈവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ചില സത്യങ്ങൾ പ്രകൃതിയിൽ നിന്ന് മാത്രം മനസ്സിലാക്കാനുള്ള മനുഷ്യന്റെ കഴിവിനെ അക്വിനാസ് ഊന്നിപ്പറഞ്ഞു. പിന്നീടുള്ള ദൈവശാസ്ത്രജ്ഞർ അക്വിനാസിന്റെ ആശയം സ്വീകരിച്ച് വിപുലീകരിച്ചു. കാലക്രമേണ, ക്രിസ്തുമതം ഒരു "യുക്തിസഹമായ" തത്ത്വചിന്തയിലേക്ക് കൂടുതൽ കൂടുതൽ ചുരുങ്ങിപ്പോയതിനാൽ അത്ഭുതങ്ങൾ കുറച്ചുകാണിച്ചു. ദൈവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അവരുടെ അറിവിനായി, പ്രത്യേക വെളിപാടുകൾ പൂർണ്ണമായും ഒഴിവാക്കിക്കൊണ്ട്, ദൈവവിശ്വാസികൾ പ്രകൃതി ദൈവശാസ്ത്രത്തെ മാത്രം ആശ്രയിച്ചു. സ്വാഭാവിക ദൈവശാസ്ത്രത്തിന് അമിതമായ ഊന്നൽ നൽകുന്നത് പാന്തീസത്തെപ്പോലും ഉൾക്കൊള്ളിച്ചിട്ടുണ്ട്. പ്രകൃതി ദൈവത്തിന്റെ ആവിഷ്കാരമാണെന്ന ആശയം മറികടന്ന് പ്രകൃതി ദൈവത്തിന്റെ വിപുലീകരണമാണ് എന്ന ആശയത്തിലേക്ക് ചിലർ കടന്നുപോയി . നാം പ്രകൃതിയുടെ ഭാഗമാണ്, പിന്നെ നാമെല്ലാവരും ദൈവത്തിന്റെ ഒരു ചെറിയ ഭാഗമാണ്, അതിനാൽ നമുക്ക് അവനെ അറിയാൻ കഴിയും. കൂടുതൽ ആധുനിക കാലത്ത്, ശാസ്ത്രം, മതം, ചരിത്രം, കലകൾ എന്നിവയുടെ എല്ലാ മേഖലകളിൽ നിന്നും മനുഷ്യന്റെ അറിവ് സമന്വയിപ്പിക്കാനുള്ള ശ്രമത്തെയും "സ്വാഭാവിക ദൈവശാസ്ത്രം" സൂചിപ്പിക്കാൻ കഴിയും. പുതിയ പ്രകൃതി ദൈവശാസ്ത്രം മനുഷ്യവർഗ്ഗം നിലനിൽക്കുന്ന ഒരു അതിരുകടന്ന "ഉൾക്കൊള്ളുന്ന യാഥാർത്ഥ്യത്തെ" പിന്തുടരുന്നു, പക്ഷേ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നത് മനുഷ്യത്വമാണ്, ദൈവമല്ല; തത്ഫലമായി, ഇത് യഥാർത്ഥത്തിൽ മാനവികതയുടെ മറ്റൊരു രൂപമാണ്. NAM?

വെളിപാട് അറിവിന് കീഴിലുള്ള ന്യായവാദത്തിന് ടെർടൂലിയനും പോളും നിൽക്കുന്നതിൽ ശരിയായിരുന്നു. പോൾ, ടെർത്തുല്യൻ തുടങ്ങിയ ചില ആദ്യകാല ക്രിസ്ത്യൻ ചിന്തകർ ദൈവശാസ്ത്രപരമായ പ്രതിഫലനത്തിലേക്ക് മതേതര തത്ത്വചിന്തയുടെ ഏതെങ്കിലും നുഴഞ്ഞുകയറ്റം തെറ്റാണെന്നാണ് വീക്ഷണം. ക്രിസ്‌തീയ വിശ്വാസവും മാനുഷിക ജ്ഞാനവും വിരുദ്ധമാണെന്ന്‌ തെർത്തുല്യന്‌ ബോധ്യപ്പെട്ടു. ബൈബിളിൽ മാത്രമാണ് ദൈവം തന്റെ രക്ഷാകര പദ്ധതി വെളിപ്പെടുത്തിയതെന്നത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ബോധ്യമായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് ബൈബിളിലെ ദൈവശാസ്ത്രവും ലോക തത്വശാസ്ത്രവും കലർത്തുന്നത് ദൈവത്തിന്റെ സന്ദേശത്തെ വളച്ചൊടിക്കുകയേയുള്ളൂ. സ്വന്തം തത്ത്വചിന്തകരെ ഉദ്ധരിച്ചുകൊണ്ട് അപ്പോസ്തലനായ പൗലോസ് അവരുമായി പൊതുവായി എത്തിച്ചേരാൻ ശ്രമിച്ചു. വിശുദ്ധ ഗ്രന്ഥത്തിന്റെ സമ്പൂർണ്ണ സത്യത്തെ തന്റെ അടിത്തറയായി നിലനിർത്തിക്കൊണ്ട് തന്നെ, പുറജാതീയ ചിന്തകരിൽ നിന്ന് ഒറ്റപ്പെട്ട പ്രസ്താവനകൾ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നു . അങ്ങനെ, തന്റെ ശ്രോതാക്കളിൽ ചിലർക്ക് കേൾവിശക്തി നേടാൻ അദ്ദേഹത്തിന് കഴിഞ്ഞു. എന്നാൽ ഇത് പുറജാതീയ ചിന്തയുമായി ചില പരിചിതത്വത്തെ ഊഹിക്കുന്നു. ഈ പരിചയം പൗലോസിനെ സദസ്സിനു കൂടുതൽ ഫലപ്രദമായ ഒരു സാക്ഷിയാക്കി. ഏഥൻസിൽ, വിശുദ്ധ പോൾ "ചില എപ്പിക്യൂറിയൻ, സ്റ്റോയിക് തത്ത്വചിന്തകരുമായി" ചർച്ചയിൽ ഏർപ്പെട്ടതായി നാം വായിക്കുന്നു (17:18); അരിയോപാഗസിലെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രസംഗത്തിന്റെ എക്‌സെജിറ്റിക്കൽ വിശകലനം, സ്റ്റോയിസിസത്തിൽ നിന്ന് ഉരുത്തിരിഞ്ഞ ജനകീയ വിശ്വാസങ്ങളിലേക്കുള്ള പതിവ് പരാമർശങ്ങൾ വെളിപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഇത് ഒരു തരത്തിലും ആകസ്മികമല്ല. വിജാതീയർക്ക് അവരെ മനസ്സിലാക്കണമെങ്കിൽ, ആദ്യ ക്രിസ്ത്യാനികൾക്ക് അവർ സംസാരിക്കുമ്പോൾ "മോശയെയും പ്രവാചകന്മാരെയും" മാത്രം പരാമർശിക്കാൻ കഴിയില്ല. അവർക്ക് ദൈവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള സ്വാഭാവിക അറിവും ഓരോ മനുഷ്യനിലും ഉള്ള മനസ്സാക്ഷിയുടെ ശബ്ദവും പരാമർശിക്കണമായിരുന്നു (cf. റോമർ 1:19-21; 2:14-15 ; പ്രവൃത്തികൾ 14:16-17). പുറജാതീയ തത്ത്വചിന്തയെക്കുറിച്ചുള്ള പൗലോസിന്റെ പരാമർശം അഗസ്റ്റിന്റെയും അക്വിനാസിന്റെയും അഭിപ്രായങ്ങളുമായി പൊരുത്തപ്പെടുന്നില്ല. ദൈവിക വെളിപാട് സത്യത്തെക്കുറിച്ചുള്ള തന്റെ ഗ്രാഹ്യത്തെക്കുറിച്ചുള്ള പുറജാതീയ ദാർശനിക പരാമർശങ്ങളല്ല, മറിച്ച് തന്റെ അവിശ്വാസികളായ പ്രേക്ഷകർക്ക് ദൈവിക വെളിപാട് മനസിലാക്കാൻ വേണ്ടി, അങ്ങനെ ഒരു പാലം പണിയാനും, സുവിശേഷ സന്ദേശം സദസ്സിലേക്ക് അറിയിക്കാനും, സുവിശേഷപ്രഘോഷണത്തിനും അദ്ദേഹം ഉപയോഗിച്ചു. ഇതാണ് ശരിയായ ബൈബിൾ നിലപാട്.

ദൈവം ലോക ജ്ഞാനത്തെ വിഡ്ഢിയാക്കി. അതിനാൽ ക്രിസ്ത്യൻ സത്യം മനസ്സിലാക്കാൻ, തത്ത്വചിന്തയുടെ പഠനം പാഴായതാണ്. 1 കൊരിന്ത്യർ 1:20 (NIV) ൽ അപ്പോസ്തലനായ പൗലോസ് എഴുതി, "ജ്ഞാനി എവിടെ? പണ്ഡിതൻ എവിടെ? ഈ കാലഘട്ടത്തിലെ തത്ത്വചിന്തകൻ എവിടെയാണ്? ദൈവം ലോകത്തിന്റെ ജ്ഞാനത്തെ ഭോഷത്വമാക്കിയില്ലേ?” "ദൈവത്തിന്റെ ജ്ഞാനത്തിൽ ലോകം അതിന്റെ ജ്ഞാനത്താൽ ദൈവത്തെ അറിയാത്തതിനാൽ , വിശ്വസിക്കുന്നവരെ രക്ഷിക്കാൻ പ്രസംഗിച്ച സന്ദേശത്തിന്റെ വിഡ്ഢിത്തത്താൽ ദൈവം പ്രസാദിച്ചു " (1 കോറി. 1:21).

എന്നാൽ വഞ്ചനാപരമായ ആഗോള തത്ത്വചിന്തയെക്കുറിച്ചുള്ള ചില അറിവുകൾ സുവിശേഷീകരണത്തിന് ഉപയോഗപ്രദമാണ്. കൊലൊസ്സ്യർ 2:8-ൽ അപ്പോസ്തലനായ പൗലോസ് എഴുതി, “ആരും നിങ്ങളെ ബന്ദികളാക്കാതിരിക്കാൻ ശ്രദ്ധിക്കുക. പൊള്ളയായതും വഞ്ചനാപരവുമായ തത്ത്വചിന്ത, അത് ക്രിസ്തുവിനേക്കാൾ മാനുഷിക പാരമ്പര്യത്തെയും ഈ ലോകത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന തത്വങ്ങളെയും ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു. ” ക്രിസ്തുവിനെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവിന് വിരുദ്ധമായ എല്ലാ തത്ത്വചിന്തകളെയും പൗലോസ് അപലപിക്കുന്നു . ഒരാൾക്ക് തത്ത്വചിന്ത പഠിക്കാൻ കഴിയും , "ശൂന്യവും വഞ്ചനാപരവുമായ" തത്ത്വചിന്ത പോലും, അതിന്റെ പിടിയിലാകാതെ . "ബന്ദിയാക്കപ്പെടുക" എന്നതിന്റെ അർത്ഥമെന്താണ്? യുദ്ധത്തിൽ മനുഷ്യരെ ബന്ദികളാക്കുമ്പോൾ, ബന്ദികളാക്കിയവർ അവരെ നയിക്കുന്നിടത്തേക്ക് പോകാൻ അവർ നിർബന്ധിതരാകുന്നു. ബന്ദികൾ കീഴിലാണ് നിയന്ത്രണം അവരെ പിടികൂടിയവരുടെ. അവരുടെ വിശ്വാസങ്ങളും മനോഭാവങ്ങളും അനുവദിക്കരുതെന്ന് അവൻ അവരെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു നിയന്ത്രിച്ചു അന്യമായ, ക്രിസ്ത്യൻ ഇതര തത്ത്വചിന്തയാൽ. തത്ത്വചിന്ത പൊതുവെ മോശമാണെന്നോ തത്ത്വചിന്തയെ ഒരു അക്കാദമിക് വിഭാഗമായി പഠിക്കുന്നത് തെറ്റാണെന്നോ അദ്ദേഹം പറയുന്നില്ല. എന്നാൽ നാം ക്രിസ്തുവിനെ ഫോക്കസ് ചെയ്യണം.

നല്ല തത്ത്വചിന്ത നിലനിൽക്കുകയും മോശം തത്ത്വചിന്തയുടെ പിഴവിനെതിരെ സത്യത്തെ പ്രതിരോധിക്കുകയും വേണം. തീർച്ചയായും, എല്ലാ തത്ത്വചിന്തകളും ക്രിസ്തുമതത്തോട് സൗഹൃദമല്ല. തീർച്ചയായും, അതിൽ ചിലത് തീർത്തും ശത്രുതയുള്ളതാണ് . ക്രിസ്തുവിൽ നമുക്കുള്ള പ്രത്യാശയുടെ കാരണം ചോദിക്കുന്ന എല്ലാവരോടും ക്രിസ്തീയ വിശ്വാസത്തെ യുക്തിസഹമായി പ്രഖ്യാപിക്കാനും പ്രതിരോധിക്കാനും തത്ത്വചിന്ത ഉപയോഗിക്കാനാകുന്ന കഴിവുള്ള പുരുഷന്മാരും സ്ത്രീകളും സഭയ്ക്ക് എല്ലായ്പ്പോഴും ആവശ്യമാണ്, ഇന്നും ആവശ്യമാണ് (1 പത്രോ. 3:15) . ആദ്യകാല സഭ റോമാക്കാരിൽ നിന്നും ഗ്രീക്കുകാരിൽ നിന്നും ബൗദ്ധികവും സാംസ്കാരികവുമായ പരിഹാസം നേരിട്ടു. ക്രിസ്ത്യൻ സമൂഹത്തിന്റെ സ്വയം പ്രതിച്ഛായ വർദ്ധിപ്പിച്ചത് സഭയ്ക്കുള്ളിലെ തത്ത്വചിന്തകരുടെയും ക്ഷമാപണക്കാരുടെയും സാന്നിധ്യമായിരുന്നു, കാരണം ഈ ആദ്യകാല പണ്ഡിതന്മാർ ക്രിസ്ത്യൻ സമൂഹം ബൗദ്ധികമായും സാംസ്കാരികമായും സമ്പന്നമാണെന്ന് കാണിച്ചുതന്നു . നമ്മുടെ നാളിലെ ക്രിസ്ത്യൻ തത്ത്വചിന്തകരും ക്ഷമാപണക്കാരും സമാനമായ പ്രവർത്തനം തുടരുന്നു. ക്രിസ്ത്യൻ വിശ്വാസത്തെ ശ്രദ്ധാപൂർവ്വം വിശദീകരിക്കുകയും പ്രതിരോധിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിലൂടെ, സഭയുടെ സ്വയം പ്രതിച്ഛായ വർദ്ധിപ്പിക്കാനും സുവിശേഷീകരണത്തിൽ വിശ്വാസികളുടെ ആത്മവിശ്വാസവും ധൈര്യവും വർദ്ധിപ്പിക്കാനും ആശയങ്ങളുടെ ബൗദ്ധിക വിപണിയിൽ ആത്മാർത്ഥതയുള്ള അന്വേഷകർക്കിടയിൽ ക്രിസ്തുമതത്തെ ഒരു പ്രായോഗിക ഓപ്ഷനായി നിലനിർത്താനും അവർ സഹായിക്കുന്നു.

ക്രിസ്ത്യൻ അപ്പോളോജിക്‌സിന്റെയും തർക്കശാസ്ത്രത്തിന്റെയും ചുമതലകളിൽ തത്ത്വചിന്തയ്ക്ക് വലിയ മൂല്യമുണ്ട്. ക്രിസ്ത്യാനിറ്റിയുടെ സത്യത്തിന് ന്യായമായ പ്രതിരോധം നൽകുക എന്നതാണ് ക്ഷമാപണത്തിന്റെ ലക്ഷ്യം അതേസമയം, "ലോകത്തിന്റെ ബദൽ വീക്ഷണങ്ങളെ വിമർശിക്കുകയും നിരാകരിക്കുകയും ചെയ്യുക എന്നതാണ് തർക്കശാസ്ത്രം." രണ്ട് ജോലികളും പ്രധാനമാണ്, രണ്ടും ബൈബിളാണ്. ക്രിസ്തുവിൽ നമുക്കുള്ള പ്രത്യാശക്കായി "പ്രതിരോധം നടത്താൻ" എപ്പോഴും തയ്യാറായിരിക്കണമെന്ന് അപ്പോസ്തലനായ പത്രോസ് നമ്മോട് പറയുന്നു (1 പത്രോ. 3:15). "ഒരിക്കൽ വിശുദ്ധന്മാർക്ക് ഏൽപിച്ച വിശ്വാസത്തിനായി ആത്മാർത്ഥമായി പോരാടാൻ" ജൂഡ് നമ്മെ ഉദ്ബോധിപ്പിക്കുന്നു (വാക്യം 3). സഭയിലെ മൂപ്പന്മാർക്ക് "ശരിയായ ഉപദേശത്തിൽ പ്രബോധിപ്പിക്കാനും എതിർക്കുന്നവരെ ഖണ്ഡിക്കാനും കഴിയണം" എന്ന് പൗലോസ് പറയുന്നു (തിത്തോ. 1:9). തത്ത്വചിന്തയുടെ ശരിയായ ഉപയോഗം ഈ ബൈബിൾ കൽപ്പനകൾ ഓരോന്നും നിറവേറ്റുന്നതിൽ ഒരു വലിയ സഹായമായിരിക്കും. കൂടാതെ, നല്ല തത്ത്വചിന്ത ക്രിസ്ത്യൻ സിദ്ധാന്തത്തിന്റെ രൂപീകരണത്തിന് വ്യക്തതയും കൃത്യതയും നൽകിക്കൊണ്ട് ദൈവശാസ്ത്രത്തിന്റെ കൈക്കാരിയായി വർത്തിക്കുന്നു. തത്ത്വചിന്തയിലെ സുഹൃത്തുക്കളുടെ സഹായത്തോടെ ദൈവശാസ്ത്രജ്ഞന്റെ ചുമതല എളുപ്പമാക്കാൻ കഴിയും .