ചില ചരിത്രവ്യക്തികൾ, ഇതിഹാസ കഥാപാത്രങ്ങൾ തുടങ്ങിയവരെ ദിവ്യതയുടെ പരിവേഷം കലർത്തി ദെവത്വം കൊടുത്ത് ആരാധിക്കുന്ന പതിവ് എല്ലാ മതങ്ങളിലും രാഷ്ട്രീയ പ്രസ്ഥാനങ്ങളിലും കാണാവുന്നതാണ്. പാരമ്പര്യസഭകളിൽ ദെവത്തിന്റെയും, വിശുദ്ധരുടെയും മാതാപിതാക്കളുടെയും വിഗ്രഹങ്ങളും ഫോട്ടോകളും പള്ളികളിലും, കുരിശുപള്ളികളിലും, വീടുകളിലും കാണാം. വിശ്വാസികൾ അവയുടെ മുമ്പിൽ മുട്ടുകുത്തുന്നു, തൊട്ടുമുത്തുന്നു, മെഴുകുതിരികൾ കത്തിച്ചുവയ്ക്കുന്നു, പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു, യേശുവിനോട് മദ്ധ്യസ്ഥം ചെയ്യാൻ അഭ്യർത്ഥിക്കുന്നു. പാരമ്പര്യപ്രകാരമുള്ള ക്രിസ്തുമത ആചാരങ്ങളിൽ പലതും ബെബിളിലില്ലാത്തതും, ബെബിൾ വിരുദ്ധവും, അതേസമയം മറ്റു മതങ്ങളിൽ നിന്ന് കടമെടുത്തിട്ടുള്ളതുമാണ്. എന്നാൽ വിജാതികളിൽനിന്ന് ആശയങ്ങളും ആചാരങ്ങളും കടമെടുക്കുന്നത് യേശുവിന്റെ സഭയിൽ അനാവശ്യവും അപകടകരവുമാണ്. അതിപുരാതന കാലം മുതലേ മനുഷ്യൻ പലതരം വസ്തുക്കൾ കൊണ്ട് വിഗ്രഹങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കുകയും അവയെ സ്വർണ്ണം, വെള്ളി എന്നിവകൊണ്ട് പൊതിയുകയും വസ്ത്രം കൊണ്ട് അലങ്കരിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. ദെവങ്ങൾ എന്ന് കരുതി അവയെ ആരാധിച്ചു (പുറ 32:2-4; അപ്പ. പ്രവൃ.17:16; റോമ 1:22-25). അവയ്ക്ക് ഭക്ഷണവും മദ്യവും നൽകി. അവയെ പ്രീതിപ്പെടുത്താൻ അവയ്ക്ക് മുമ്പിൽ വേശ്യാവൃത്തി നടത്തുകയും സ്വന്തം മക്കളെപ്പോലും ബലിയർപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു (എസെക്കിയേൽ 16:16-21; 2ദിന 28:2-3; 2രാജാ 17:17; ഹോസ 4:13-14). അവർ അവയെ ചുമന്നുകൊണ്ട് നടക്കുകയും വീടുകളിൽ പ്രതിഷ്ഠിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു (ഉൽപ 31:19; ന്യായാ 18:14).

മനുഷ്യനെ ഉയർത്താനും ദെവത്തെപ്പോലെയാകാനുമുള്ള സാത്താന്റെയും മനുഷ്യരുടെയും സംഘടിതമായ പദ്ധതി ബാബേൽ ഗോപുരത്തിന്റെ പണിയോടെ ആരംഭിച്ചു (ഉൽപത്തി 11). എന്നാൽ ദെവം അന്ന് അവരെ ഭൂമുഖത്തെല്ലാം ചിതറിച്ചുകളഞ്ഞു. എങ്കിലും മനുഷ്യനെ ദെവത്തിനെതിരായി ഉയർത്തി ദെവത്തെ എതിർക്കാനുള്ള സാത്താന്റെ പദ്ധതി തുടർന്നുകൊണ്ടേയിരുന്നു. സാത്താന്റെ സംഘടിത പ്രവർത്തന പദ്ധതി ബാബിലോണിൽ ആരംഭിച്ച് ലോകത്തിൽ വ്യാപിച്ചു. ബാബിലോൺ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ അധഃപതനത്തോടെ ബാബിലോൺ മതത്തിലെ മഹാപുരോഹിതൻ പെർഗാമോസിലേക്ക് മാറി. അതോടെ പെർഗാമോസ് സാത്താന്റെ സിംഹാസനസ്ഥാനമായി മാറി (വെളി 2:12-13). ബി.സി 133 ൽ ബാബിലോൺ മത കേന്ദ്രം റോമിലേക്ക് മാറി. ബി.സി. 74 ൽ റോമ ചക്രവർത്തി റോമ മതത്തിന്റെ പ്രധാനപുരോഹിതസ്ഥാനവും സ്വന്തമാക്കി. തുടന്ന് അധികാരത്തിലേറിയ റോമ ചക്രവർത്തിമാർ പ്രധാന പുരോഹിതസ്ഥാനവും (Pontifex Maximus) വഹിച്ചിരുന്നു.

ഇൗ കാലഘട്ടത്തിൽ ക്രിസ്തീയസഭ റോമാസാമ്രാജ്യത്തിൽ അതിശക്തമായി പടർന്നു പന്തലിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. പുറത്തുനിന്ന് സഭയെ നശിപ്പിക്കാൻ പരാജയപ്പെട്ടപ്പോൾ സഭയ്ക്കകത്ത് കയറി സഭയെ നശിപ്പിക്കാൻ സാത്താൻ തന്ത്രമൊരുക്കി. ഇൗ പശ്ചാത്തലത്തിലാണ് കോൺസ്റ്റന്റയിൻ (കുസ്തന്തീനോസ്) ചക്രവർത്തി ക്രിസ്തുമതം സ്വീകരിച്ച സംഭവത്തെ നാം മനസിലാക്കേണ്ടത്. എ.ഡി. 4-ാം നൂറ്റാണ്ടിൽ കോൺസ്റ്റന്റെയിൻ ചക്രവർത്തി ക്രിസ്തുമതത്തിൽ ചേർന്നതോടെ, ക്രിസ്തുമതം റോമാസാമ്രാജ്യത്തിലെ ഒൗദേ്യാഗിക മതമായിത്തീർന്നു. അതോടെ ചക്രവർത്തിയെ പ്രീതിപ്പെടുത്തി സ്വാർത്ഥതാൽപര്യങ്ങൾ നേടിയെടുക്കാൻ അന്യമതക്കാർ ദൃശ്യസഭയിലേക്ക് ഇരച്ചുകയറി. അങ്ങനെ അവരോടൊപ്പം അന്യമതദെവങ്ങളും ആചാരങ്ങളും സഭയ്ക്കുള്ളിൽ പ്രവേശിക്കുകയും സഭയുടെ ശുദ്ധി നശിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. അത്തരക്കാർ മതനേതൃത്വത്തിൽ എത്തുകയും ചെയ്തു. എന്നാൽ യേശുക്രിസ്തുവിനോട് യഥാർത്ഥ സ്നേഹവും ഭക്തിയും അവർക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അതിന്റെ ഫലമായി അപ്പോസ്തോലിക ഉപദേശങ്ങൾ അവഗണിക്കപ്പെടുകയും ദെവവചനവിരുദ്ധമായ ജാതീയ ആചാരങ്ങൾ സഭയിൽ വേരൂന്നുകയും ചെയ്തു. അപ്പോസ്തോലിക ഉപദേശങ്ങൾ കുഴിച്ചുമൂടിയവർ തങ്ങൾ തന്നെയാണ് അപ്പോസ്തോലരുടെ പിൻഗാമികൾ എന്ന് അവകാശപ്പെട്ടു. അങ്ങനെ സാത്താൻ കള്ളനേതാക്കളിലൂടെ ക്രിസ്തീയസഭയെ അട്ടിമറിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. തങ്ങളുടെ ആചാരങ്ങൾ ദെവവചനവിരുദ്ധമാണെന്ന് ജനങ്ങൾ മനസിലാക്കാതിരിക്കേണ്ടതിന് നേതാക്കൾ സാമാന്യജനങ്ങൾക്ക് ബെബിൾ നിരോധിച്ചു.

ക്രിസ്തുമതവും ക്രിസ്തുസഭയും രണ്ടും രണ്ട്

റോമിലെ ബിഷപ്പ് പ്രധാന പുരോഹിതനായി. ചക്രവർത്തിയിൽ നിന്ന് ആ സ്ഥാനം പോപ്പിന് ലഭിച്ചു. (കൂടുതൽ വിവരങ്ങൾക്ക് ചരിത്രം കാണുക). അങ്ങനെ ക്രിസ്തുവിന്റെ സഭയുടെ സ്ഥാനത്ത് ക്രിസ്തുമതം എന്നപേരിൽ ഒരു പുതിയ മതം രൂപപ്പെട്ടുവന്നു. യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ സഭയും ക്രിസ്തുമതവും രണ്ടും ഒന്നല്ല. ബാബിലോൺ മതത്തിലെ ആചാരങ്ങളും ആശയങ്ങളും ക്രിസ്തീയസഭയിൽ നുഴഞ്ഞു കയറി ലയിച്ചുചേർന്നപ്പോൾ ക്രിസ്തുമതം ഉണ്ടായി. ജാതികളുടെ പാരമ്പര്യങ്ങളിൽ നിന്നും സ്വീകരിച്ചതും അത്തരക്കാരെ പ്രീതിപ്പെടുത്താനും വേണ്ടി ജാതീയ ആചാരങ്ങൾ ക്രിസ്തുമതത്തിൽ ശക്തിപ്പെട്ടു. അവക്ക് ക്രിസ്തീയം എന്ന പരിവേഷം കൊടുക്കാനും അവ ക്രിസ്തീയപാരമ്പര്യത്തിൽ അധിഷ്ടിതമാണ് എന്ന് വരുത്തിത്തീർക്കാനുള്ള കൃത്രമപ്പണികളും നടത്തി. ഉദാ. പൗരോഹിത്യം. പുരോഹിതർ അധികാരമോഹികളാവുകയോ, അധികാരമോഹികൾ പുരോഹിതരാവുകയോ ചെയ്തു. ആത്മാവിലും സത്യത്തിലുമുള്ള ആരാധനക്ക് പകരം ജഡത്തിലും പ്രൗഢിയിലുമുള്ള ആരാധനാക്രമങ്ങൾ രൂപപ്പെട്ടു. അങ്ങനെ ക്രിസ്തുവിനെയും ക്രിസ്തുവിശ്വാസികളെയും സഭയുടെ ദൃശ്യമായ ചട്ടക്കൂടിനുള്ളിൽനിന്ന് പുറത്താക്കുകയും ആ സ്ഥാനത്ത് അന്യദേവൻമാരും അവരുടെ ഭക്തരും സ്ഥാനമുറപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. സത്യത്തെ ചട്ടക്കൂട്ടിലാക്കാൻ കഴിയില്ല എന്ന് ചരിത്രം നമ്മെ പഠിപ്പിക്കുന്നു. ചട്ടക്കൂടിനോട് സ്നേഹമുള്ളവർ ആ ചട്ടക്കൂടിനുള്ളിൽ കഴിഞ്ഞുകൂടി യേശുവിനെ ആരാധിക്കുന്നു എന്ന ഭാവേന അന്യദേവൻമാരെ ആരാധിക്കുന്നു. യേശുവിനോട് യഥാർത്ഥമായി സ്നേഹമുള്ളവർ ഇത്തരം ചട്ടക്കൂടിനുള്ളിൽനിന്ന് പുറത്തുവന്ന് സാക്ഷാൽ യേശുവിനെ ആത്മാവിലും സത്യത്തിലും ആരാധിക്കുന്നു.

നിമ്രാദാണ് ദെവമെന്ന് ബാബിലോൺ മതക്കാർ വിശ്വസിച്ചിരുന്നു. ഇൗ നിമ്രാദ് പല സ്ഥലങ്ങളിലും ബാൽ, തമ്മൂസ്, ദാഗോൻ, ബാക്കസ്, ഒസ്സിറിസ്, ബാനൂസ്, മേലോക്ക് എന്നിങ്ങനെ പലപേരുകളിൽ അറിയപ്പെടുന്നു. നിമ്രാദിന്റെ ഭാര്യ സെമിറാമിസ്, അസ്ത്തോരോത്ത്, അർത്തെമീസ്, ഡയാന, വീനസ്, സിബിലി, സീറസ് എന്നിങ്ങനെ പലപേരുകളിൽ അറിയപ്പെടുന്നു (എെ.പി.സി. സണ്ടേസ്കൂൾ പാഠാവലി, ക്ലാസ് 11, എെ.പി.സി. സണ്ടേസ്കൂൾ പ്രസിദ്ധീകരണസമിതി, 1994. പേജ് 154). പുറജാതിമതക്കാർക്ക് സെമിറാമിസ് എന്ന ദേവിയെ ദെവമാതാവായി വണങ്ങുന്ന പതിവുണ്ടായിരുന്നു. ബി.സി. 3-ാം നൂറ്റാണ്ടിലെ കുഞ്ഞിനെ കയ്യിൽ വഹിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്ന ബാബിലോൺ ദേവതയുടെ വിഗ്രഹം ഇതിന് തെളിവാണ്. അവർ അതിനെ മഡോണയെന്നും, സ്വർഗ്ഗരാജ്ഞിയെന്നും ഒക്കെ വിളിച്ചിരുന്നു (ജെറ. 7:17-20; 44:17-20). ഇക്കൂട്ടർ ക്രിസ്തുമതത്തിലേക്ക് ഇരച്ചു കയറിയപ്പോൾ ദെവമാതാവിനെ വണങ്ങുന്ന അവരുടെ പതിവ് നിർത്തിയില്ല. ദെവമാതാവിന്റെയും സ്വർഗ്ഗരാജ്ഞിയുടെയും പേരു മാറ്റി എന്ന് മാത്രം. അവർ പുറജാതി ദേവതകൾക്ക് കൊടുത്തിരുന്ന അതേ ആദരവ് മറിയത്തിനും കൊടുത്തു തുടങ്ങി. പുറജാതി ദേവൻമാർക്കും, വീരൻമാർക്കും കൊടുത്തിരുന്ന അതേ ആദരവ് വിശുദ്ധന്മാർക്കും കൊടുത്തു. പുറജാതി ദേവന്മാരുടെ പ്രതിമകൾക്ക് പകരം വിശുദ്ധന്മാരുടെ പ്രതിമകൾ ഉയർന്നു തുടങ്ങി. ജനങ്ങൾ ഇൗ പുതിയ വിശുദ്ധൻമാരെന്ന ദേവൻമാരുടെ മുമ്പിൽ തലകുനിച്ച് വണങ്ങിയപ്പോൾ, അവർ യഥാർത്ഥത്തിൽ അവരുടെ പഴയ ദേവൻമാരെതന്നെയാണ് വണങ്ങിയത്. അങ്ങനെ വാസ്തവത്തിൽ അവർ യേശുക്രിസ്തുവിനെ മാത്രം ദെവമായി ആരാധിക്കുന്ന യഥാർത്ഥ ക്രിസ്ത്യാനികൾ ആയിരുന്നില്ല. പുറജാതീയ ശക്തികളുടെ പാരമ്പര്യത്തിന്റെ സ്വാധീനമാണ് വിശുദ്ധരുടെ മാദ്ധ്യസ്ഥത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനം. ചില നവീകരണങ്ങളൊക്കെ വരുത്തിയെങ്കിലും ഇന്ന് പല സഭകളുടെയും നിലനിൽപ് പാരമ്പര്യാധിഷ്ഠിതമായ പെരുന്നാളാചരണം, പുണ്യവാളൻമാരോടുള്ള പ്രാർത്ഥന, വിഗ്രഹാരാധന എന്നിവയെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു. കോൺസ്റ്റന്റെയിൻ മോഡലിലുള്ള വഞ്ചനയെയും തന്ത്രങ്ങളെയും സൂക്ഷിക്കുക. ക്രിസ്തുവിരുദ്ധശക്തികൾ ക്രിസ്തീയവിശ്വാസത്തെ പുറമെനിന്ന് നശിപ്പിക്കാൻ പരാജയപ്പെടുമ്പോൾ, സഭക്കുള്ളിലേക്ക് നുഴഞ്ഞ് കയറും. അവർ സഭയിൽ നേതൃത്വസ്ഥാനങ്ങൾ പിടിച്ചടക്കുകയും അങ്ങനെ തെറ്റായ വിശ്വാസപ്രമാണങ്ങൾ ജനങ്ങളെ പഠിപ്പിച്ച് വഴിതെറ്റിക്കുന്നതിൽ വിജയിക്കുകയും ചെയ്യും. ഇൗ തന്ത്രം ഇന്നും ശക്തമായിത്തന്നെ തുടരുന്നു.

മരിച്ചവരോടുള്ള ബന്ധം കത്തോലിക്കർ ന്യായീകരിക്കുന്നു

വിശ്വാസജീവിതത്തിലൂടെ ലക്ഷ്യം നേടിയവർ വിശുദ്ധരുടെ ഗണത്തിലും ലക്ഷ്യത്തെ മുന്നിൽ കണ്ട് വിശുദ്ധീകരണത്തിന് വിധേയരാകുന്നവർ ശുദ്ധീകരണപ്രക്രിയയിലും കഴിയുന്നുവെന്ന് കത്തോലിക്കാസഭ പഠിപ്പിക്കുന്നു. ദെവത്തെ പൂർണ്ണമായി പ്രാപിച്ച വിശുദ്ധരും വിശുദ്ധീകരണപ്രക്രിയയിലൂടെ നീങ്ങുന്നവരും ദെവരാജ്യത്തെ ലക്ഷ്യമാക്കി ഇഹലോകതീർത്ഥാടത്തിലൂടെ നീങ്ങുന്നവരും ദെവതിരുമുമ്പിൽ സംസർഗ്ഗത്തിലാണ്. ദെവിക ബന്ധം മരണത്തിന് വേർപെടുത്തുവാൻ സാദ്ധ്യമല്ലല്ലോ. ബാഹ്യമായ നയനങ്ങൾക്കൊണ്ട് ദർശിക്കാനാവില്ലെങ്കിലും ദെവാത്മാവിൽ ഗാഢമായി ബന്ധപ്പെട്ടവരാണ് സഹന, സമര, വിജയസഭയിൽപ്പെട്ടവർ. സഭയുടെ ആരാധനാപാമ്പര്യത്തിൽ ഇൗ മൂന്നുതലങ്ങളിലുള്ളവരും അനുസ്മരിക്കപ്പെടുന്നു. ആദ്യത്തെ എക്യുമെനിക്കൽ കൗൺസിലുകൾ വിശുദ്ധരുമായുള്ള സംസർഗ്ഗം ഒൗദേ്യാഗികമായി പഠിപ്പിക്കുന്നു. (സഭാവിജ്ഞാനീയം, ഡോ. സേവ്യർ കൂടപ്പുഴ, Oriental Institute of Religious Studies, Vadavathuoor, Kottayam,  1996. പേജ് 57-58)

വിശുദ്ധരോടുള്ള വണക്കം പരാജയത്തിന്റെ തെളിവ് എന്ന് കത്തോലിക്ക പണ്ധിതർ സമ്മതിക്കുന്നു

വിശുദ്ധ ജീവിതത്തിന് ""വഴിയും ജീവനും സത്യവുമായ'' ഇൗശോ മിശിഹയാണ് യഥാർത്ഥ മാർഗ്ഗദർശിയും ചെതന്യസ്രാതസ്സും. മിശിഹായിൽ കേന്ദ്രീകൃതമായ ആരാധന കുറഞ്ഞതോടെ  വിശുദ്ധരോടുള്ള വണക്കം കൂടിവന്നു. ദേവാലയങ്ങൾ തന്നെ വിശുദ്ധരുടെ പ്രതിമകൾ കൊണ്ട് നിറഞ്ഞു. ബലിപീഠത്തിനുള്ള പ്രാധാന്യത്തേക്കാൾ മറ്റു പലതിലുമായി ആരാധാനസമൂഹത്തിന്റെ ശ്രദ്ധ. പ്രതേ്യക കാര്യപ്രപ്തിക്കുവേണ്ടി വിശുദ്ധരുടെ മദ്ധ്യസ്ഥതയുടെ പ്രാധാന്യം കൂടികൂടി വന്നു. ദെവപുത്രനും രക്ഷകനുമായ ഇൗശോമിശിഹായാണ് ക്രസ്തവ ആദ്ധ്യാത്മികതയുടെ കേന്ദ്രബിന്ദു എന്ന ബോദ്ധ്യം കുറഞ്ഞു. ആരാധാനക്രമവത്സരം വിശുദ്ധരിൽ കേന്ദ്രീകൃതമായി. ഒരോ ദിവസവും സഭയുടെ വണക്കത്തിനായ് പ്രതേ്യകം വിശുദ്ധൻമാരുടെ നാമം നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ടു. പാശ്ചാത്യസഭയിലാണ് ഇൗ രീതി പ്രചരിച്ചത്. പൗര്യസ്ത്യസഭകൾ പൊതുവെ, മിശിഹായിൽ കേന്ദ്രീകൃതമായ ആരാധനാവത്സരമാണ് ആചരിക്കുന്നത്. എന്നാൽ പാശ്ചാത്യസ്വധീനത്തിലൂടെ ചില പൗരസ്ത്യസഭകളും സ്വന്ത പാരമ്പര്യങ്ങൾ ഉപേക്ഷിച്ചു. വിശുദ്ധരോടുള്ള വണക്കം പ്രാത്സാഹജനകവും അഭിലഷണിയവുമാണെങ്കിലും ഇൗശോമിശിഹായിൽ കേന്ദ്രീകൃതമല്ലാത്ത സമീപങ്ങൾ തെറ്റുതന്നെ. പ്രതേ്യക കാര്യലബ്ദിക്കായി പ്രതേ്യകം പ്രതേ്യകം വിശുദ്ധരെ വണങ്ങുകയും നേർച്ച കാഴ്ച്ചാദികളിലൂടെ അവരെ  പ്രസാദിപ്പിക്കാൻ സാധിക്കുമെന്ന് കരുതുകയും ചെയ്യുക മിശിഹായിൽ കേന്ദ്രീകൃതമായ ക്രസ്തവമായ ആദ്ധ്യത്മികതയുടെ അതിർത്തി വരമ്പുകൾക്കുള്ളിൽ പലപ്പോഴും ഉൾപ്പെടുത്താവുന്നതല്ല. (സഭാവിജ്ഞാനീയം, ഡോ. സേവ്യർ കൂടപ്പുഴ, Oriental Institute of Religious Studies, Vadavathuoor, Kottayam, 1996. പേജ് 622-623)

മരിച്ചവരും ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം (പുണ്യവാന്മാരുടെ എെക്യം) വിശുദ്ധരോടുള്ള വണക്കം - ഇവ സംബന്ധിച്ച കത്തോലിക്ക കാഴ്ച്ചപ്പാടുകൾ  വചനവിരൂദ്ധം

മാമ്മോദീസാ സ്വീകരിച്ച എല്ലാവരെയും വിശുദ്ധർ എന്നാണ് പൗലോസ് ശ്ലീഹാ വിളിക്കുക. വിശുദ്ധിതന്നെയായ ഇൗശോമിശിഹായുടെ ജീവനിൽ അവർ പങ്കുപറ്റുന്നതുകൊണ്ട് ഇൗ സംബോധന  വളരെ അർത്ഥവത്താണ്. ഇങ്ങനെയുള്ള ത്രിവിധ സഭകളിലെയും അംഗങ്ങൾ മിശിഹായിൽ പരസ്പരം ബന്ധിതരും ഒന്നിക്കപ്പെട്ടവരുമാകുന്നു. ഇൗ എെക്യത്തെയാണ് പുണ്യവാന്മാരുടെ എെക്യം (Communion of Saints) എന്നു വിളിക്കുന്നത്. സമരസഭയിലെ അംഗങ്ങൾക്ക് പ്രാർത്ഥനയും ക്രസ്തവസാക്ഷ്യവും വഴി സഹനസഭയിലെ അംഗങ്ങളെ സഹായിക്കാൻ സാധിക്കുമെന്ന് തിരുസ്സഭ പഠിപ്പിക്കുന്നു. വിജയസഭയ്ക്ക് ദെവത്തിൽനിന്നും അനുഗ്രഹങ്ങൾ മാദ്ധ്യസ്ഥ്യം വഴിനേടി, സഹനസഭാംഗങ്ങളെ സഹായിക്കാനും കഴിയും. ഇൗ പരസ്പരെക്യം നേടുന്നതാകട്ടെ എല്ലാവരേയും ഒന്നിപ്പിക്കുന്ന ഏക കർത്താവും ഏക രക്ഷകനുമായ ഇൗശോമിശിഹായിൽ നിന്നും. അങ്ങനെ സഭാംഗങ്ങളുടെ എെക്യം  തികച്ചും ശ്രഷ്ടവും ആദർശയോഗ്യമായ ബന്ധങ്ങളിലൂടെ പരിപുഷ്ടവുമാകുന്നു. ജീവിക്കുന്നവരും മരിച്ചവരുമായ എല്ലാ വിശ്വാസികൾക്കും രക്ഷകനായ ഇൗശോമിശിഹായിലൂടെ ദെവവുമായുള്ള ബന്ധമാണ് ഇവിടെ വിവക്ഷ. ക്രസ്തതവീക്ഷണത്തിൽ മരണം ശാശ്വതമായ വേർപാടല്ല. ""എന്നാൽ വിശ്വസിക്കുന്നവർ മരിച്ചാലും  ജീവിക്കും''. ആറടിമണ്ണിനപ്പുറത്തും നിലനിൽക്കുന്ന സനാതനബന്ധമാണിത്. മരണം നഗ്ന്മായ നയങ്ങൾക്ക് വേർപാടാണ്. എന്നാൽ ജലത്തിലും പരിശുദ്ധാത്മാവിലും  വീണ്ടുംജനിച്ച ക്രിസ്ത്യാനിക്ക് അതു ജീവന്റെ ഉറവിടമായ ദെവപിതാവിന്റെ സവിധത്തിലേക്കുള്ള പ്രവേശനമാകുന്നു. തന്മൂലം വിശ്വാസത്തിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ ജീവിക്കുന്നവരും ദിവംഗതരുമായ സാഭാംഗങ്ങൽ തമ്മിൽ അനശ്വരവും അഗാധവുമായ ബന്ധം നിലനിൽക്കുന്നു. ഇൗ ബന്ധം രക്ഷകനായ മിശിഹായിലാണ്. ഇൗ സ്നേഹബന്ധം മരണത്തിനപ്പുറത്തേക്കും വ്യാപിക്കുന്നു. ഇത് ഉപവിയുള്ള ബന്ധമാണ്. ""അവരുടെ പാപങ്ങളിൽ നിന്ന് വിമോചിതരാകുന്നതിന് മരിച്ചവർക്കുവേണ്ടി പ്രാർത്ഥിക്കുക പരിശുദ്ധവും രക്ഷകരവുമായ കാര്യമാണെന്ന്'' മക്കബായക്കാരുടെ ഗ്രന്ഥത്തിൽ കാണുന്നു. അപ്പോസ്തോലന്മാരും രക്തസാക്ഷികളുമെല്ലാം സമരസഭയിലുള്ളവരുമായി ഗാഢമായി ബന്ധിതരാണെന്ന് സഭ എന്നും വിശ്വസിച്ചിരുന്നു. നമ്മെപ്പോലെ മജ്ജയും  മാംസവും ധരിച്ച് പ്രശ്നങ്ങളുടെയും പ്രതിസന്ധികളുടെയും മദ്ധേ്യ ജീവിതവിജയം  നേടിയ മുൻഗാമികളായ  പരേതരെ ഒാർക്കുകയും അവരുമായുള്ള ദെവികബന്ധം സജീവമാക്കുകയും ചെയ്യുക രക്ഷാകരം തന്നെ. ജീവിതവിജയം നേടിയ വിശുദ്ധർ നമ്മുക്ക് സജീവമാതൃകയായി നിലകൊള്ളുന്നു. അവരുമായുള്ള ആദ്ധ്യാത്മിക ബന്ധം ഉപവിയിലധിഷ്ഠിതമായ സാഹോദര്യം തന്നെയാണ്. ജീവന്റെ ഉറവിടമായ ദെവത്തിലുള്ള ബന്ധമാണ് ഇത്. നമ്മുടെ സഹോദരരും ഗുണകാംഷികളുമാണവർ. വിശുദ്ധരുമായുള്ള നമ്മുടെ ബന്ധം മിശിഹായുമായുള്ള ബന്ധത്തെ പൂവ്വോപരി സുദൃഢമാക്കുന്നു. വിശുദ്ധരിലൂടെ ദെവത്തിന്റെ  മഹത്ത്വം നമ്മുക്ക് പ്രത്യക്ഷമാവുന്നു. വിശുദ്ധരുമായുള്ള നമ്മുടെ ബന്ധം ഏറ്റവും  ആകർഷകവും പ്രത്യക്ഷവുമാവുന്നത് അവരൊടൊത്ത് ദെവത്തെ മഹത്ത്വപ്പെടുത്തുമ്പോഴാണ്. മിശിഹായുടെ രക്തത്താൽ രക്ഷിക്കപ്പെട്ട കോടാനുകോടി ദെവമക്കളുടെ ഒത്തൊരുമിച്ചുള്ള സ്തുതിഗീതമായിരിക്കും അത്. വർഗ്ഗവർണ്ണ വെപരീത്യമെനേ്യ മഹത്ത്വീകൃതരായ ദെവജനത്തിന്റെ അനശ്വരബന്ധത്തിൽ നിന്ന് ബഹിർഗമിക്കുന്ന ഇൗ കീർത്തനം പിതാവും പുത്രനും പരിശുദ്ധാത്മാവുമായ ത്രിതെ്വകദെവത്തെ വാഴ്ത്തിപ്പുകഴ്ത്തുന്നു. മിശിഹായുടെ തിരുശരീരരക്തങ്ങൾ പരികർമ്മം ചെയ്യുന്ന വി. കുർബാനയിൽ, നമ്മുക്ക് പരിശുദ്ധരോടും  മാലാഖമാരോടുമൊത്ത് ദെവത്തെ പ്രകീർത്തിക്കുന്ന മഹോന്നതവേളയാണ് അൾത്താരയിലെ ബലിയർപ്പണം. പ. കന്യകാമറിയത്തെയും അപ്പോസ്തോലന്മാരെയും മാലാഖമാരെയും  വിശുദ്ധരെയും പരേതരേയും എല്ലാവരെയും ഇവിടെ നാം ഒാർക്കുന്നു. ക്രസ്തവവിശ്വാസത്തിലാഴമായി അടിയുറച്ച ഇൗ കൂട്ടായ്മ സഭാജീവിത്തതിന്റെ  ഒരു ചെതന്യ സ്രാതസ്സുതന്നെയാണ് (സഭാവിജ്ഞാനീയം, ഡോ. സേവ്യർ കൂടപ്പുഴ, Oriental Institute of Religious Studies, Vadavathuoor, Kottayam, 1996. പേജ് 669-671).

ഇൗ ഭൂമിയിൽ ജീവിച്ചു മരിച്ചു സ്വർഗ്ഗത്തലെത്തിയവരാണ് വിശുദ്ധർ. വിജയസഭയിലെ അംഗങ്ങളായ അവർക്ക് ഭൂമിയിൽ സമരം ചെയ്യുന്ന സഭയെ സഹായിക്കാൻ സാധിക്കും. ദെവിക സംസർഗ്ഗത്തിൽ കഴിയുന്ന  അവർ നമ്മുക്ക് പ്രത്യാശയും  സന്തോഷവും പകർന്നുതരുന്നു. ഭൗതിക ജീവിതാനന്തരം നമ്മുക്കും ദെവദർശനഭാഗ്യമുണ്ടാകുമെന്നതിന്റെ അടയാളമാണ് വിശുദ്ധർ. ദെവത്തിന്റെ സഹവാസം അനുഭവിക്കുന്ന അവർ തങ്ങളുടെ മാധ്യസ്ഥ്യം വഴി സമരസഭാതനയരെ സഹായിക്കുന്നു. വിശുദ്ധർ നമ്മുടെ വണക്കം അർഹിക്കുന്നു. പക്ഷെ ആരാധന ദെവത്തിനു മാത്രമുള്ളതാണ്. കാരണം ദെവമാണു സമസ്ത വസ്തുകളുടെയും  സ്രാഷ്ടാവ്. അസ്തിത്വത്തിന്റെ ഇരിപ്പിടമായ ദെവത്തിന് ആരാധന സമർപ്പിക്കേണ്ടത് സൃഷ്ടികളുടെ ചുമതലയാണ്. ആരാധനയും വണക്കവും തമ്മിൽ വ്യത്യാസമുണ്ട്. ആരാധന (adoration) ദെവത്തിനുമാത്രം അർപ്പിക്കുമ്പോൾ വണക്കം  (veneration) വിശുദ്ധർക്കും വിശുദ്ധ വസ്തുകൾക്കും നാം നൽകുന്നു. ഇവ രണ്ടും  തമ്മിലുള്ള വിഭജനം പ്രാധന്യമർഹിക്കുന്നതാണ്. ദെവം മാത്രമാണ് സർവ്വാധകാരി  തിരുസഭയിൽ പുരാതനകാലംമുതൽ നിലനില്ക്കുന്ന പാരമ്പര്യമാണ് വിശുദ്ധരോടുള്ള വണക്കം. രണ്ടാം വത്തിക്കാൻ കൗൺസിലും ഇൗ പാരമ്പര്യം അംഗീകരിച്ചുറപ്പിക്കുന്നു. എന്നാൽ വിശുദ്ധരോടുള്ള വണക്കം ദെവത്തോടുള്ള ആരാധനയ്ക്ക് യാതൊരു കോട്ടവും വരുത്തരുത്. ദെവത്തിന്റെയും മനുഷ്യകുലത്തിന്റെയും ഇടയ്ക്കുളള ഏകമദ്ധ്യസ്ഥൻ രക്ഷകനായ ഇൗശോമിശിഹാ മാത്രമാണ്. ഇൗ ഏക മാദ്ധ്യസ്ഥ്യത്തിന് യാതൊരു മങ്ങലും ഏൽക്കുവാൻ പാടില്ല. മിശിഹായിൽ കേന്ദ്രീകൃതമായിരിക്കണം വിശുദ്ധരോടുള്ള വണക്കം. വഴിയും ജീവനും സത്യവുമായ ഇൗശോമിശിഹാ പിതാവായ ദെവത്തിന്റെ മുമ്പിൽ നമുക്കായി മദ്ധ്യസ്ഥത വഹിക്കുന്നു. അവിടുന്നു മാത്രമാണ് നമുക്ക് പിതാവിലേയ്ക്കുള്ള വഴി. മേല്പറഞ്ഞ വിശ്വാസസത്യത്തെപ്പറ്റി വേണ്ടത്ര അറിവില്ലാത്താവർക്ക് വിശുദ്ധരോടുള്ള വണക്കത്തിൽ മാർഗ്ഗഭ്രംശങ്ങളുണ്ടാകുന്നു. വ്യക്തിപരമായ അനുഭൂതികൾക്കും അതിരുകടന്ന ഭക്തിപ്രകടനങ്ങൾക്കും ഇതു വഴിതെളിക്കുന്നു. പ്രതിഫലേച്ഛയോടും, കച്ചവടമനസ്ഥിതിയോടുംകൂടി വിശുദ്ധർക്ക് നേർച്ച കാഴ്ചകളും മറ്റും സമർപ്പിക്കുകയും അവരോട് പ്രാർത്ഥിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവരുണ്ട്. ഭക്തകൃത്യങ്ങളുടെ ബാഹുല്യവും വിശുദ്ധരോടുള്ള വണക്കത്തിലുണ്ടായിരിക്കേണ്ട സമനില തെറ്റിദ്ധരിക്കാറുണ്ട്. ഇതിനെതിരെ വത്തിക്കാൻ കൗൺസിൽ മുന്നറിയിപ്പുതരുന്നു. വിശുദ്ധരെ ബഹുമാനിക്കുന്നത് അവർ മിശിഹായെ വിശ്വസ്തതയോടെ അനുസരിച്ചതിനാലാണ്. വിശുദ്ധിയുടെ പൂർണ്ണത മിശിഹായിലല്ലാതെ മറ്റൊരിടത്തുമില്ല. അതിനാൽ വിശുദ്ധരെ പൂർണ്ണമാത്യകയാക്കുവാൻ സാദ്ധ്യമല്ല. മിശിഹായെ അനുസരിക്കാൻ അവർ ആത്മർത്ഥമായി പരിശ്രമിച്ചതിനാലാണ് വിശുദ്ധരായിത്തീർന്നത്. തന്മൂലം ഏകമദ്ധ്യസ്ഥനായ മിശിഹായിലുടെ മാത്രമെ ദെവവുമായുളള ബന്ധം സാധ്യമാകൂ. വിശുദ്ധിയുടെ പൂർണ്ണമാതൃക ഇൗശോമിശിഹാ മാത്രമേയുള്ളു. മിശിഹായെ വിശുദ്ധർ അനുകരിച്ച അളവിൽ മാത്രമെ അവരും അനുകരണാർഹരാകുന്നുള്ളു. സൃഷ്ടികളെന്നനിലയിൽ അവർ പരിപൂർണ്ണരല്ലല്ലോ. പൂർണ്ണത ദെവത്തിനു മാത്രമേയുളളു. (സഭാവിജ്ഞാനീയം, ഡോ. സേവ്യർ കൂടപ്പുഴ, Oriental Institute of Religious Studies, Vadavathuoor, Kottayam, 1996. പേജ് : 672-674).

രക്ഷകനായെ മിശിഹായ്ക്കും അവിടുത്തെ ദിവ്യരഹസ്യങ്ങൾ പരികർമ്മം ചെയ്യപ്പെടുന്ന അൾത്താരയ്ക്കും നല്കേണ്ട പ്രാധാന്യത്തോടൊപ്പമോ, അതിനേക്കാൾ ഉപരിയോ പ്രാധാന്യം വിശുദ്ധരുടെ പ്രതിമകൾക്കോ, അവരോടുള്ള വണക്കത്തിനോ നല്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ അത് ശരിയായ വിശ്വാസപാരമ്പര്യത്തിൽനിന്നുള്ള വ്യതിചലനമാണെന്നതിൽ സംശയിക്കേണ്ടതില്ലല്ലോ. തന്മൂലം സഭ പഠിപ്പിക്കുന്നു. ""എന്നാൽ അവയുടെ എണ്ണം മിതപ്പെടുത്തുകയും അവയടെ ആനുപാതിക സ്ഥാനക്രമം ശരിയായി പാലിക്കുകയും ചെയ്യണം. അല്ലെങ്കിൽ, വിശ്വാസികൾ തെറ്റായ ഭക്തി പുലർത്തുന്നവരും സംശയാലുക്കളുമായിത്തീരാൻ ഇടയുണ്ട്. ദെവാലയത്തിൽ വിശുദ്ധ കുർബാനയേക്കാളോ, ഇൗശോയുടെ രൂപത്തേക്കാളോ പ്രാധാന്യമുള്ള സ്ഥലങ്ങളിൽ വിശുദ്ധരുടെ പ്രതിമകളോ രൂപങ്ങളോ വച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അത് ആരാധനാലയത്തിൽ ദെവപുത്രനായ മിശിഹായ്ക്ക് നല്കേണ്ട പരമാദ്ധ്യക്ഷസ്ഥാനത്തിന് ചേർന്നതാണെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. (സഭാവിജ്ഞാനീയം, ഡോ. സേവ്യർ കൂടപ്പുഴ, Oriental Institute of Religious Studies, Vadavathuoor, Kottayam, 1996. പേജ് 677)

“We should also recall how in our churches certain images are venerated to the point that they seem to become idols and fetishes. There we see the devotee, hand outstretched and clutching the statue, staying sometimes for long moments in this position, as if in hope that some mysterious healing and life-giving fluid might flow from the image and pass through his hand and arm into his body and very soul” (B. Kloppenburg, Ecclesiology of Vatican II Chicago, 1974. p. 345) Quoted in p. 676.. സഭാവിജ്ഞാനീയം, ഡോ. സേവ്യർ കൂടപ്പുഴ, Oriental Institute of Religious Studies, Vadavathuoor, Kottayam, 1996.

ക്രസ്തവ സഭ ആരംഭം മുതൽ മരിച്ചവരെ ഒാർക്കുകയും അവർക്കുവേണ്ടി കുർബാന അർപ്പിക്കുകയും ദാനധർമ്മങ്ങൾ കൊടുക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. എല്ലാ അപ്പോസ്തോലിക സഭകളിലെയും കുർബാന ക്രമങ്ങൾ, ശവസംസ്ക്കാര ക്രമങ്ങൾ മറ്റ് കൂദാശക്രമങ്ങൾ എന്നിവയിൽ മരിച്ചവർക്കുവേണ്ടിയുള്ള പ്രാർത്ഥനകളുണ്ട്. പൗരസ്ത്യസുറിയാനി അഥവാ അസ്സീറിയൻ, ഒാറിയന്റൽ ഒാർത്തഡോക്സ് (യാക്കോബായ), ബിസന്റയിൽ ഒാർത്തഡോക്സ് ലത്തീൻ സഭകളെല്ലാം തന്നെ ഇന്നും മരിച്ചവരെ ഒാർക്കുന്നു. സി.എം. എസ്. മിഷനറിമാരുടെ സ്വാധീനത്തിൽപ്പെട്ട് മലങ്കരയിലെ പൂരാതന തക്സായിൽ നിന്നും കൂദാശ ക്രമങ്ങളിൽ നിന്നും നവീകരണക്കാർ മരിച്ചവർക്കുവേണ്ടിയുള്ള പ്രാർത്ഥനകൾ നീക്കിക്കളഞ്ഞു. അങ്ങനെയാണ് മരിച്ചവർക്കു വേണ്ടി പ്രാർത്ഥിക്കാത്ത കുർബാനാക്രമവും ശവസംസ്ക്കാരക്രമവും മറ്റ് ക്രമങ്ങളും മലങ്കരസഭയിലുണ്ടായത്. അത് പ്രാചീന പാരമ്പര്യത്തിൽ നിന്നുള്ള വ്യതിചലനമാണ്. (203)സഭ വിശുദ്ധരുടെ കൂട്ടായ്മയത്ര. ഇൗ ലോകത്തു നിന്നു വേർപിരിഞ്ഞതുകൊണ്ട് ഒരു വ്യക്തിയും കൂട്ടായ്മയിൽ നിന്നും ബഹിഷ്കൃതനാകുന്നില്ലല്ലോ. ഭുമിയിൽ ജീവിക്കുന്നവരും  മരിച്ച് കടന്നുപോയവരും ഒരേ സഭയുടെ  അംഗങ്ങളായി ദെവസന്നിധിയിൽ ജീവിക്കുന്നു. പ്രർത്ഥനവഴി പരസ്പരം സഹായിക്കാൻ സഭാംഗങ്ങൾ ബാദ്ധ്യസ്ഥരാണ്. ശ്ലെഹികമായ നിർദ്ദേശവും ഇക്കാര്യത്തിനുണ്ട്. ഇൗ ഭൂമിയിൽ ജീവിക്കുന്നവരും ഇവിടെനിന്നും കടന്നുപോയവരും തമ്മിലുള്ള എെക്യത്തെ സംബന്ധിച്ച അവബോധം സഭയിൽ എന്നുമുണ്ടായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടാണ് എല്ലാ സഭകളുടെയും ആരധാനക്രമത്തിലും മറ്റു ശുശ്രൂഷകളിലും മരിച്ചവർക്കുവേണ്ടി ചെയ്യാവുന്ന ഏറ്റവും ശ്രഷ്ഠമായ കാര്യമാണ് ക്രിസ്തുവിന്റെ ബലിയുടെ പുനരാവിഷ്കരണമായ വിശുദ്ധ കുർബാനയുടെ അർപ്പണം. (204).. ഇൗ ഭൂമിയിൽ വിപ്രവാസത്തിൽ കഴിയുന്നവരും ക്രിസ്തുവിലുള്ള പ്രത്യാശയിൽ നിദ്രപ്രാപിച്ച് ഇൗ ലോകത്തിൽ നിന്ന് കടന്നുപോയി ദെവസമക്ഷം ജീവിക്കുന്നവരും  എല്ലാം ഇൗ  ഏകശരീരത്തിലെ  അംഗങ്ങൾ തന്നെ. യൂദനായാലും വിജാതീയനായാലും യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ നാമം വിളിച്ചപേക്ഷിക്കുയും അവനിൽ വിശ്വസിച്ച് സ്നാനം സ്വീകരിക്കയും ചെയ്താൽ ഇൗ ഏക ശരീരത്തിലെ അംഗമാകും. ശിരസ്സും അവയവങ്ങളും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം സുദൃഢമാണ്, മുന്തിരിവള്ളിയും ശാഖകളും തമ്മിലുള്ള ബന്ധത്തോടാണല്ലോ കർത്താവ് ഇൗ ബന്ധത്തെ ഉപമിക്കുക. ഇൗ ഏകശരീരത്തിലെ  അംഗങ്ങൾ യേശുക്രിസ്തുവും തന്റെ പരിശുദ്ധാത്മാവും വഴി പരസ്പരം ബന്ധിതരായിരിക്കുന്നു. പരസ്പരം പ്രാർത്ഥിക്കുവാൻ കർത്താവു കല്പിച്ചിരിക്കുന്നു. കർത്താവുതന്നെ പത്രാസിനുവേണ്ടിയും (ലൂക്കാ. 22:31-32) ശിഷ്യൻമാർക്കെല്ലാവർക്കുവേണ്ടിയും (യോഹ 17:6-) തന്റെ തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടവർക്കുവേണ്ടിയും പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു. അവിടുന്നു നിത്യമായ ആരാധന സ്വർഗ്ഗത്തിൽ മനുഷ്യകാലത്തിനുവേണ്ടി അർപ്പിക്കുന്നു. വിശുദ്ധ പൗലോസ്ശ്ലീഹായും പരസ്പരമുള്ള പ്രർത്ഥനയെപ്പറ്റി സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നു (എഫേ.6:18-19). ഇതുതന്നെ വി. യാക്കോബും പഠിപ്പിക്കുന്നു (5:16). പാപികളായ മനുഷ്യരുടെ പ്രാർത്ഥനയ്ക്കു ഫലമുണ്ടാകുമെങ്കിൽ മരിച്ച് ദെവസമക്ഷം ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരുടെ പ്രാർത്ഥന തികച്ചും ഫലദായകമാണ്. (കേരളത്തിലെ ക്രസ്തവസഭകൾ, ജി.ചേടിയത്ത്, Oriental Institute of Religious Studies, Kottayam, 1998. പേജ് 203-205).

വിശുദ്ധരോടുള്ള വണക്കത്തിൽ മാർഗ്ഗഭ്രംശങ്ങളുണ്ടാകുന്നു എന്നും വിശുദ്ധരെ പൂർണ്ണമാത്യകയാക്കുവാൻ സാദ്ധ്യമല്ല എന്നും അവർ തന്നെ സമ്മതിക്കുന്ന സ്ഥിതിക്ക് ഇവയെല്ലാം ഒഴിവാക്കാൻ അവർ സമ്മതിക്കുന്നുമില്ല എന്നതാണ് സങ്കടകരം.

ക്രിസ്തുവിനെ ഒതുക്കുന്ന കത്തോലിക്കാസഭയിലെ വിശുദ്ധരുടെ ഭക്തിപ്രസ്ഥാനങ്ങളും അത്ഭുതങ്ങളും മാന്ത്രികതയും

പുരാതന ബാബിലോണിയ മതത്തിന്റെ ഭാഗമായി നിലവിലിരുന്ന മാന്ത്രികതവിശ്വാസം പിന്നീട് ക്രിസ്തുമതത്തിലേക്ക് കെമാറ്റപ്പെട്ടു. അങ്ങനെ ജനങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിലെ ഒാരോ ആവശ്യത്തിനുമുള്ള ചുമതല  ഒാരോ വിശുദ്ധനുമുള്ള അവകാശ-അധികാരപരിധിയായി വിഭാഗിക്കപ്പെട്ടു. അങ്ങനെ ഒാരോ രോഗത്തിനും ആവശ്യങ്ങൾക്കും വേറെ വേറെ വിശുദ്ധരെ ആവശ്യമായിവരുകയും വിശുദ്ധരുടെ എണ്ണം കൂടുകയും ചെയ്തു. അങ്ങനെ വിശുദ്ധരെ ചുറ്റിപ്പറ്റിയുള്ള വിശ്വാസപാരമ്പര്യങ്ങളും ആരാധനയും റോമൻ കത്തോലിക്കാസഭയുടെ ഒഴിച്ചുകൂടാനാവാത്ത അടിസ്ഥാനയാഥാർത്ഥ്യമായി രൂപപ്പെട്ടു. അങ്ങനെ യേശുവിന്റെ സ്ഥാനം കുറയുകയും യേശുവിനെ ഒതുക്കുകയും ചെയ്തു. വിശുദ്ധരുടെ പ്രവർത്തനകേന്ദ്രങ്ങളിൽ അത്ഭുതങ്ങളും തീർത്ഥാടനങ്ങളുമുണ്ടായതായി പ്രചരിപ്പിക്കപ്പെട്ടു. ക്രമേണ വിശുദ്ധഭക്തിയുടെ പ്രചാരകർ വിശുദ്ധരോടുള്ള ഭയം പ്രചരിപ്പിക്കുകയും ജനങ്ങളിൽ നിന്നും ഭക്തി ആവശ്യപ്പെടുകയും ചെയ്തു. അങ്ങനെ തീർത്ഥാടനങ്ങളും വരുമാനവും പുഷ്ടിപ്പെട്ടു. അങ്ങനെ വളർന്ന സഭാപ്രസ്ഥാനത്തിൽ നിന്ന് ക്രിസ്തു പുറത്താക്കപ്പെട്ടു. വിശുദ്ധരുടേതെന്ന പേരിൽ അവതരിപ്പിക്കപ്പെട്ട അനേകം ശരീരഅവശിഷ്ടങ്ങൾ കൊണ്ട് "തിരുശേഷിപ്പുകൾ' എന്ന പേരിൽ നിർമ്മിച്ചെടുത്ത വചനവിരുദ്ധമായ പാഗൺ കത്തോലിക്ക കൂട്ടുകെട്ട് സഭയിലുണ്ടാക്കിയ ദുർഗന്ധത്തെ കുറെയൊക്കെ ശുദ്ധീകരിക്കാൻ പ്രാട്ടസ്റ്റന്റ് വിപ്ലവത്തിന് കഴിഞ്ഞു. 

മനുഷ്യസൃഷ്ടികളായ വിശുദ്ധസങ്കൽപങ്ങളെ വണങ്ങുന്നവർ

മലയാളി കത്തോലിക്കർ പോപ്പിനെയും പരാജയപ്പെടുത്തിയത് ഗീവർഗീസ് പുണ്യവാളന്റെ കാര്യത്തിലാണ്. ഗീവർഗീസ് ജീവിച്ചിരുന്നു എന്നതിന് യാതൊരു തെളിവുമില്ലാത്തതിനാൽ വിശുദ്ധരുടെ പട്ടികയിൽ നിന്ന് സെന്റ് ജോർജിനെ വത്തിക്കാനും പോപ്പും നീക്കം ചെയ്തു. എന്നാൽ, മലയാളി കത്തോലിക്കരിൽ രൂഢമൂലമായിരുന്ന ഗീവർഗീസ് ഭക്തിയെ സ്പർശിക്കാൻപോലും പോപ്പിനായില്ല. മലയാളി വിശ്വാസികളുടെ മനസ്സിൽ ഗീവർഗീസ് പുണ്യവാളൻ ഒരു പോപ്പിനും തൊടാനാവാത്തത്ര ഉയരത്തിലാണ്. 1962 മുതൽ 1965 വരെ നടന്ന രണ്ടാം വത്തിക്കാൻ കൗൺസിലിന്റെ കാലത്താണ് കത്തോലിക്കാസഭ സെന്റ് ജോർജ്ജിനെയും മറ്റ് നിരവധി പേരെയും വേണ്ടത്ര തെളിവില്ലാത്തതിന്റെ പേരിൽ വിശുദ്ധരുടെ പട്ടികയിൽനിന്നും ഒഴിവാക്കിയത്. പല കാലങ്ങളിലായും പല ദേശങ്ങളിലായും രൂപംകൊണ്ട സെന്റ് ജോർജ്ജ മിത്ത് പല കെവഴികളിലൂടെയാണ് കേരളത്തിലെത്തിയത് റോമൻ സാമ്രാജ്യത്തിലെ ക്രിസ്തുമതപൂർവ്വ പേഗൻ ലോകത്തെ വിശ്വാസഭാവനകളിൽനിന്ന് ചില ചീന്തുകൾ അടർത്തിയെടുത്ത് ക്രിസ്ത്യൻ പരിവേഷം നൽകി വിശുദ്ധരുടെ പ്രതിച്ഛായ നിർമ്മിച്ചെടുക്കുന്ന പതിവ് മധ്യകാലത്തുണ്ടായിരുന്നു. ഇതിന്റെ മികച്ച ഉദാഹരണമാണ് സെന്റ് ജോർജ് എന്ന് മിർച്ചാ എലിയാദെ അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു. ഗ്രീസ് മുതൽ അയർലന്റുവരെയും പോർച്ചുഗൽ മുതൽ യൂറാൽസ് വരെയും ഉള്ള നാടുകളിലെ വ്യാളിയെ വധിക്കുന്ന നിരവധി നായകരിലും ദെവങ്ങളിലുംനിന്ന് സെന്റ് ജോര്ജ് എന്നൊരു വിശുദ്ധരൂപത്തെ സ്യഷ്ടിക്കുകയായിരുന്നുവെന്നും അദ്ദേഹം അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു. (ക്രിസ്ത്യാനികൾ, ബോബി തോമസ്, ഡി സി ബുക്സ്, കോട്ടയം 2016. പേജ് 364-365; Reference - A History of Religious Ideas – Volume 2, Mircea Eliade).   

സഭകൾ പ്രഖ്യാപിക്കുന്ന വിശുദ്ധരും ദെവത്തിന്റെ വിശുദ്ധരും തമ്മിൽ വ്യത്യാസമുണ്ട്

ഒരാളെ വിശുദ്ധനാണെന്നോ, അല്ലെന്നോ വിധിക്കാനുള്ള അധികാരം യേശുവിന് മാത്രമേയുള്ളു. സഭാസംഘടനകൾക്ക് ആരെയും വിശുദ്ധനാക്കാൻ കഴിയില്ല. മരിച്ചവരെ പ്രാർത്ഥിച്ച് വിശുദ്ധരാക്കാനാവില്ല. യഥാർത്ഥത്തിൽ വിശുദ്ധനാകുന്നത് ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോഴാണ്. മരിച്ചതിന് ശേഷമല്ല. എന്നാൽ ചില സഭകൾ മരിച്ചുപോയ ചിലരെ സഭയുടെ വിശുദ്ധരായി പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു. എന്നാൽ അവർ ദെവത്തിന്റെ വിശുദ്ധരാകണമെന്നില്ല. ചില സഭാസംഘടനകൾ ചിലരെ മാത്രം വിശുദ്ധരായി പ്രഖ്യാപിക്കുന്നതിലൂടെ ലളിതമായ ബെബിൾസത്യത്തെ കോട്ടിക്കളയുകയും വികലമായ രീതിയിൽ അവതരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അതായത് യേശുവിൽ വിശ്വസിച്ചതുകൊണ്ട് മാത്രം പോരെന്നും, സഭാപ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ അംഗീകാരം കൂടിയുണ്ടെങ്കിലേ വിശുദ്ധപദവിയിലേക്ക് ഉയരാൻ കഴിയൂ എന്നുമുള്ള സത്യവിരുദ്ധമായ മറ്റൊരു സുവിശേഷം പ്രചരിപ്പിക്കുകയാണ് അവർ ചെയ്യുന്നത്. അതിന്റെ ഫലമായി അത്തരം അംഗീകാരം ലഭിക്കാത്തവർ താൻ വിശുദ്ധനല്ലല്ലോ എന്ന വിചാരത്താൽ അടിച്ചമർത്തപ്പെടുകയും സഭാപ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ സർവ്വാധിപത്യത്തിന് മുന്നിൽ സ്വയം അടിയറവയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. സഭയിൽ വിശുദ്ധരും വിശുദ്ധരല്ലാത്തവരും, പുരോഹിതരും പുരോഹിതരല്ലാത്തവരും എന്നൊക്കെയുള്ള വേർതിരിവ് നിലനിർത്തുന്നത് തികച്ചും ദെവവചനവിരുദ്ധമാണ്. അത് സഭാശരീരത്തിന്റെ ആരോഗ്യത്തിന് നല്ലതല്ല. ഇതെല്ലാം ആത്മീയ അടിമത്തത്തിൽ ജനങ്ങളെ തളച്ചിടാൻവേണ്ടി സാത്താൻ ഉപയോഗിക്കുന്ന ആയുധങ്ങളും തന്ത്രങ്ങളും മാത്രമാണ്.

മരിച്ച ചില മനുഷ്യരെ ദെവത്തെപ്പോലെയാക്കുന്നു

വീണ്ടുംജനന അനുഭവമില്ലാത്ത പള്ളി മതക്കാർ വിശുദ്ധരെ കെട്ടിച്ചമച്ചെടുക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നു. ഇന്ന് ചില സഭകളിൽ ഒരാളെ വിശുദ്ധനാക്കാൻ വർഷങ്ങളോളം നീണ്ടുനിൽക്കുന്ന ചടങ്ങുകൾ നടക്കുന്നു. എന്നാൽ വിശുദ്ധനാകാൻ ദെവം നിശ്ചയിച്ചിരിക്കുന്ന കാര്യങ്ങളെപ്പറ്റി ഇത്തരക്കാർ ഒന്നും പറയുന്നില്ല. കാരണം ജനങ്ങൾ സത്യം മനസിലാക്കിയാൽ ഇന്നത്തെ പുരോഹിതവർഗ്ഗത്തിനും അവർ കെട്ടിച്ചമച്ചെടുക്കുന്ന വിശുദ്ധർക്കും പണിയില്ലാതാകും. സ്വാർത്ഥതയും അഹങ്കാരവും, അത്യാഗ്രവും, നുണയും വഞ്ചനയും സാത്താന്റെ തത്വചിന്തയുടെ മൂലക്കല്ലുകളാണ്. ചില മനുഷ്യരെ വിശുദ്ധരും പരിശുദ്ധരുമെന്ന പ്രതേ്യക പദവിയിലേക്കുയർത്തുന്ന രീതി മനുഷ്യനെ ദെവത്തെപ്പോലെയാക്കുക എന്ന സാത്താന്റെ പദ്ധതിയുടെ ഭാഗമാണ്. ആരായിരുന്നാലും, ഏത് രീതിയിലായിരുന്നാലും ദെവതുല്യതയിലേക്ക് മനുഷ്യരെ ഉയർത്താനുള്ള മനോഭാവം ദെവത്തിനെതിരെയുള്ള മനുഷ്യന്റെ പരസ്യമായ യുദ്ധമാണ്. ചില മനുഷ്യർക്ക് ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോഴും, മറ്റ് ചിലർക്ക് മരണശേഷവും അതുല്യമായ ദിവ്യതയുടെയും പരിശുദ്ധിയുടെയും പരിവേഷം നൽകി വണങ്ങുന്നത് തികച്ചും തെറ്റാണ്. മനുഷ്യനെ ദെവത്തെപ്പോലെയാക്കി ചിത്രീകരിച്ച് ദെവത്തെ തുഛ്ചീകരിച്ച് ദെവത്തിന്റെ മഹത്വം കുറച്ച് കാണിക്കാനായി സാത്താൻ ക്രമീകരിച്ച് വച്ചിരിക്കുന്ന അനേകം തന്ത്രങ്ങളിൽ ഏറ്റവും അപകടം നിറഞ്ഞ ആത്മീയ മേഖലയാണ് വിശുദ്ധരോടുള്ള മദ്ധ്യസ്ഥപ്രാർത്ഥന.

വിശുദ്ധരെ ആശ്രയിക്കുന്നത് രക്ഷാനിർണ്ണയം ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ട്

ക്രിസ്തുവില്ലാത്ത നാമമാത്ര ക്രിസ്ത്യാനികൾ വിശുദ്ധരെ നിർമ്മിച്ചെടുക്കുകയും അവരോട് പ്രാർത്ഥിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. പാരമ്പര്യസഭകളിൽ അനേകർ ഇന്ന് ക്രിസ്ത്യാനികൾ എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നുവെ ങ്കിലും യഥാർത്ഥ ക്രിസ്തു ഇല്ലാത്തവരാണ്. അത്തരക്കാർക്ക് യേശുവുമായി വ്യക്തിപരമായ ബന്ധമില്ല. മാനസാന്തരത്തിലൂടെ യേശുവിൽനിന്ന് പാപക്ഷമ ലഭിക്കുമെന്ന കാര്യം അവർക്ക് മനസിലാകുന്നില്ല. വീണ്ടുംജനന അനുഭവമില്ലാത്തതുകൊണ്ട് തങ്ങൾ രക്ഷിക്കപ്പെട്ടതാണോ എന്ന ഉറപ്പ് ഇത്തരക്കാർക്ക് ഇല്ലാതായി. അതിനാൽ ഞങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി എപ്പോഴും ഞങ്ങളുടെ മരണ സമയത്തും തമ്പുരാനോടപേക്ഷിക്കണമേ എന്ന് ചില മരിച്ച മനുഷ്യരോട് യാചിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കേണ്ട ഗതികേടുമുണ്ടാകുന്നു. രക്ഷ ഒാരോരുത്തരും വ്യക്തിപരമായി സ്വീകരിക്കേണ്ട ഒന്നാണ്. അല്ലാതെ മറ്റുള്ളവർ പ്രാർത്ഥിച്ച് നേടി കൊടുക്കേണ്ട ഒന്നല്ല. ആത്മരക്ഷപ്രാപിക്കാതെ മരിക്കുന്നതുകൊണ്ട് മരണശേഷം ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവർ മരിച്ചുപോയവരുടെ ആത്മരക്ഷക്കായി പ്രാർത്ഥനയും കർമ്മങ്ങളും നടത്തുന്നു. മരണശേഷവും രക്ഷപ്രാപിക്കാൻ സാദ്ധ്യതയുണ്ട് എന്ന് തെറ്റിദ്ധരിക്കുന്നതുകൊണ്ട് ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ രക്ഷപ്രാപിക്കാനുള്ള ശ്രമം കുറവാണ്. മരണശേഷവും രക്ഷ ലഭിക്കാനും വിശുദ്ധനാകാനും സാദ്ധ്യതയുണ്ട് എന്ന തെറ്റിദ്ധാരണ പല തിന്മകൾക്കും കാരണമാണ്.

ചില പാരമ്പര്യസഭകൾ വിശുദ്ധരോടുള്ള ഭക്തിയിലൂടെ വിഗ്രഹാരാധനയെ പ്രാത്സാഹിപ്പിക്കുന്നു

ചില പാരമ്പര്യ സഭകൾ വിശുദ്ധരോടുള്ള മദ്ധ്യസ്ഥപ്രാർത്ഥനയെയും തിരുസ്വരൂപവണക്കത്തെയും ന്യായീകരിക്കുന്നു. ഇന്ന് പാരമ്പര്യസഭകളിൽ ദെവത്തെക്കാൾ മഹത്വം വിശുദ്ധർക്കല്ലേ കൊടുക്കുന്നത് എന്നതിനെപ്പറ്റി ചിന്തിക്കണം. നമ്മുടെ പള്ളികളിലും വീടുകളിലുമുള്ള തിരുസ്വരൂപങ്ങൾ ക്രിസ്തു രഹസ്യത്തിലുള്ള നമ്മുടെ വിശ്വാസത്തെ ഉണർത്തുന്നതിനും പോഷിപ്പിക്കുന്നതിനും വേണ്ടിയാണ്. ക്രിസ്തുവിന്റെയും, ക്രിസ്തുവിന്റെ രക്ഷാകരപ്രവർത്തനങ്ങളുടെയും പ്രതിമകളിലൂടെ നാം ക്രിസ്തുവിനെയാണ് ആരാധിക്കുന്നത്. പരിശുദ്ധ ദെവമാതാവിന്റെയും, ദൂതൻമാരുടെയും, വിശുദ്ധരുടെയും തിരുസ്വരൂപങ്ങളിലൂടെ നാം ആരാധിക്കുന്നത് അവയിലൂടെ പ്രതിനിധീകരിക്കപ്പെടുന്ന വ്യക്തികളെയാണ് എന്നും, അവ പള്ളികളിലും, വീടുകളിലും, തെരുവുകളിലും ഒക്കെ പ്രദർശിപ്പിക്കണമെന്നും ഒക്കെ റോമ മതം പഠിപ്പിക്കുന്നു (കാറ്റക്കിസം 1192). കാറ്റക്കിസം 2130, 2131, 2132, 2141 എന്നിവയും തിരുസ്വരൂപ വണക്കത്തെ ദെവവചന വിരുദ്ധമായ രീതിയിൽ ന്യായീകരിക്കുന്നു.

ചില പാരമ്പര്യ സഭകൾ രണ്ടാം കൽപന ഒളിച്ചുവച്ച് തിരുസ്വരൂപ വണക്കത്തിലൂടെ  വിഗ്രഹാരാധന നടത്തുന്നു. റോമ മത അധികാരികൾ വിഗ്രഹാരാധനയെ വിലക്കുന്നതായ രണ്ടാം കൽപനയെ ഒന്നാം കൽപനയുടെ ഭാഗമാക്കി അതിന്റെ തനി അർത്ഥം മറച്ചുവയ്ക്കുന്നതുകൊണ്ട്  വിഗ്രഹാരാധന എന്താണ് എന്നുള്ള വസത്ുതയും, അതിനെതിരായ ദെവകൽപനയും ജനങ്ങൾ മനസിലാക്കാതെ പോകുന്നു. അങ്ങനെ തന്ത്രപരമായി ജനങ്ങൾക്ക് വിഗ്രഹങ്ങൾ നൽകുകയും അവയെ ആരാധിക്കാൻ അവരെ പ്രരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. പത്താം കൽപന രണ്ടായി വിഭജിക്കുകയും, അതിനെ ഒമ്പതും പത്തും ആക്കിത്തീർക്കുകയും ചെയ്തു. അങ്ങനെ ദെവകൽപനകളുടെ എണ്ണം മൊത്തം പത്തായിട്ടുതന്നെ വരുത്തിത്തീർത്തു. ചില പാരമ്പര്യ സഭകൾ പ്രതിമകൾ നിർമ്മിക്കുകയും അവയ്ക്ക് മുമ്പിൽ പ്രണമിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഒന്നാം ദെവകല്പന ലംഘിച്ച് പുഷ്പാർച്ചന നടത്താനും, മെഴുകുതിരി കത്തിക്കാനും, പ്രദക്ഷിണം നടത്താനും, വിശുദ്ധരുടെ പ്രതിമകൾ ചുമക്കാനും, അവയെ വണങ്ങാനും, അവരോട് പ്രാർത്ഥിക്കാനും അവർക്കു മുമ്പിൽ സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്ന നേർച്ചപ്പെട്ടിയിലേക്ക് ഉദാരമായി നേർച്ചയിടാനും ജനങ്ങളെ പ്രാത്സാഹിപ്പിക്കുന്നു. പല സഭകളും വിശുദ്ധരുടെ രൂപങ്ങളും പടങ്ങളും നിർമ്മിക്കുകയും അവയെ പള്ളികളിലും പൊതുസ്ഥലങ്ങളിലും പ്രതിഷ്ഠിക്കുകയും, അവയ്ക്ക് മുമ്പിൽ മുട്ടുകുത്തി പ്രാർത്ഥിക്കാനും നേർച്ചയർപ്പിക്കാനും ജനങ്ങളെ ഉപദേശിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. എന്നാൽ ഇത്തരം ഭക്താഭ്യാസങ്ങൾ വിഗ്രഹാരാധനയാണെന്നും, അങ്ങനെ ചെയ്യുന്നവർക്കെതിരായി ദെവകോപമുണ്ടാകുമെന്നും ദെവവചനം വ്യക്തമാക്കുന്നു (പുറ 20:5; 34:14; നിയമാ 5:8-10; 1യോഹ 5:21; ഗലാ 5:19).

ഇന്ന് ചില സഭകൾ മരിച്ചുപോയ വിശുദ്ധരോടു പ്രാർത്ഥിക്കണമെന്നും, അവരുടെ ആസ്ഥാനങ്ങളിലേക്ക് തീർത്ഥാടനം നടത്തണമെന്നും, അവർക്ക് നേർച്ചകാഴ്ച്ചകൾ അർപ്പിക്കണമെന്നും വിശ്വാസികളെ ഉപദേശിക്കുന്നു. അവരുടെ മദ്ധ്യസ്ഥത വിശ്വാസികൾക്ക് പ്രയോജനം ചെയ്യുമെന്ന് പഠിപ്പിക്കുന്നു. മറിയത്തോടും വിശുദ്ധരോടും പ്രാർത്ഥിക്കുക മാത്രമല്ല, അവരെ സ്തുതിക്കുകയും അവരുടെ അനുഗ്രഹങ്ങൾ തേടുകയും ചെയ്യുന്നത് സർവ്വസാധാരണമായി തീർന്നിരിക്കുന്നു. ദെവം മാത്രം അർഹിക്കുന്ന സ്തുതികൾ മറിയത്തിന് കൊടുക്കുന്നത് പ്രതേ്യകിച്ചും ലിഗോറിയുടെ മറിയത്തിനുള്ള കീർത്തനങ്ങളിൽ കാണാവുന്നതാണ്. എന്നാൽ ഇതെല്ലാം ദെവവചനവിരുദ്ധമായ പാരമ്പര്യങ്ങളെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയ ഉപദേശമാണ്. കെക്കൂലിയും ശുപാർശയും വഴിയായി സ്വാധീനിക്കാവുന്ന ഭരണാധികാരികളെപ്പോലെയുള്ള ആളാണ് ദെവം എന്ന തെറ്റിദ്ധാരണയാണ് ഇത്തരം ഉപദേശങ്ങൾക്ക് കാരണം. മരിച്ച ചില വ്യക്തികളുടെ ശരീരഭാഗങ്ങളോടും (തിരുശേഷിപ്പ്), പ്രതിമകളോടുമുള്ള (തിരുസ്വരൂപം) ഭക്തി വളർത്തുന്നു. വിശുദ്ധരുടെ ഭൗതിക ശരീരത്തോടും ശരീരഭാഗങ്ങളോടുമുള്ള ഭക്തിയും പ്രാത്സാഹിപ്പിച്ചു വരുന്നു എന്നത് വളരെ ഹീനവും ലജ്ഞാകരവുമായ ഒരു യാഥാർത്ഥ്യമാണ്. യേശുവിന്റെയും മറിയത്തിന്റെയും തിരുഹൃദയത്തോടുള്ള ഭക്തി പ്രാൽസാഹിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു. മരിച്ചുപോയ സഭാപ്രമുഖരുടെ ശരീരഭാഗങ്ങളോട് ഭക്തി കാണിക്കുവാൻ അധികാരികൾ ജനങ്ങളെ പ്രരിപ്പിക്കുന്നു. അങ്ങനെ പലരുടേയും അസ്ഥികളും, തലമുടിയും, തുണികളും എല്ലാം ജനങ്ങൾ വണങ്ങി ആരാധിക്കുന്നു. ഇവയ്ക്കെല്ലാം ജനങ്ങളെ എല്ലാവിധ ആത്മീയവും ശാരീരികവുമായ തിന്മകളിൽ നിന്ന് രക്ഷിക്കാനുള്ള പ്രതേ്യക ശക്തിയുണ്ടെന്ന മിഥ്യാധാരണ ജനങ്ങളുടെ ഇടയിൽ പരത്തുന്നു. പലപ്പോഴും ഇത്തരം തിരുശേഷിപ്പ് ഏത് വ്യക്തിയുടെതാണെന്ന് സംശയാതീതമായി നിർണ്ണയിക്കാൻ പോലും കഴിയാതെ വരുന്നു. പലപ്പോഴും ഇത്തരം പ്രവണതകൾ വളരെ അപഹാസ്യമായ സാഹചര്യങ്ങളിലേക്ക് നയിക്കുന്നു. ഉദാഹരണമായി ലോകത്തിൽ ഒന്നിലധികം സ്ഥലങ്ങളിൽ സ്നാപക യോഹന്നാന്റേതെന്ന് അവകാശപ്പെടുന്ന ഒന്നിലധികം തലകൾ തിരുശേഷിപ്പായി വണങ്ങപ്പെടുന്നു എന്ന് കേട്ടിട്ടുണ്ട്. ഇത്തരം കാര്യങ്ങളെപ്പറ്റി വായനക്കാർ ഒരു സത്യാനേ്വഷണം നടത്തുന്നത് രസകരമായ പല കാര്യങ്ങളെയും വെളിച്ചത്തുകൊണ്ടുവരാൻ സഹായിക്കും.

ഏതെങ്കിലും വിശുദ്ധന്റെ ശരീരഭാഗങ്ങളോ, വസ്ത്രങ്ങളോ പൊതുവണക്കത്തിന് വയ്ക്കുകയോ അവയോട് പ്രാർത്ഥിക്കുകയോ ചെയ്തതായി യാതൊരു തെളിവും ബെബിളിലില്ല. എന്നാൽ യേശുവിന്റെയും വിശുദ്ധരുടെയും ഒക്കെ ഏതെല്ലാം തരത്തിലുള്ള വിഗ്രഹങ്ങളും ഫോട്ടോകളുമാണ് മാർക്കറ്റിൽ ലഭിക്കുന്നത് എന്ന് ചിന്തിച്ചുനോക്കൂ. എത്രയോ ഹീനവും ലജ്ഞാകരവുമായ കാര്യങ്ങളെയാണ് ഇപ്രകാരം പരിഷ്കൃത പദവിയിലേക്കുയർത്തിയിരിക്കുന്നത്. ഇത്തരം അന്ധവിശ്വാസങ്ങളെ ഉപേക്ഷിച്ചു സ്വർഗ്ഗത്തിലും ഭൂമിയിലും സകല അധികാരങ്ങളും ഉള്ള യേശുവിനെ മാത്രം ആശ്രയിക്കാൻ എന്തുകൊണ്ടാണ് അധികാരികൾ ജനങ്ങളെ ശീലിപ്പിക്കാത്തത്? ഇത്തരം ബാഹ്യമായ ആചാരനടപടികൾക്കൊന്നും മനുഷ്യന്റെ ആത്മദാഹത്തെ ശമിപ്പിക്കാൻ കഴിയില്ല എന്ന സത്യം ഉൾക്കൊള്ളാൻ നമുക്ക് കഴിയണം. ഇതിനെല്ലാം ന്യായീകരണം നിർവ്വചന തന്ത്രത്തിലൂടെ നൽകുന്നു. ദെവത്തിന് മാത്രം കൊടുക്കുന്ന ഏറ്റവും ഉന്നതമായ ആരാധന (ലാട്രിയ) എന്നും, ദെവദൂതർക്കും വിശുദ്ധർക്കു കൊടുക്കുന്ന വണക്കം (ഡൂളിയ) എന്നും, മറിയത്തിന് കൊടുക്കുന്ന കൂടിയ തരത്തിലുള്ള വണക്കം (ഹെപ്പർ ഡൂളിയ) എന്നും നിർവ്വചനം ചെയ്തിരിക്കുന്നു. ഇത്തരം വിശദീകരണം വെറും തന്ത്രപരം മാത്രമാകുന്നു. ഒരു സാധാരണ വിശ്വാസിയെ (ആരാധകനെ) സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഇത്തരം  നിർവ്വചനങ്ങൾ കൊണ്ട് പ്രയോജനമില്ല. അധികാരികൾ നിർണ്ണയിച്ച് വെച്ചിരിക്കുന്ന പ്രതേ്യക അളവ് ഭക്തിയും, ബഹുമാനവും, വിശുദ്ധർക്കും, മറിയത്തിനുമെക്കെ പ്രതേ്യകം പ്രതേ്യകം കൊടുക്കണമെന്ന് പറയുന്നത് അനാവശ്യവും അപ്രായോഗികവുമാണ്. ഉദാഹരണമായി വിശന്നു വലഞ്ഞുവരുന്ന, വായിക്കാനറിയില്ലാത്ത ആളുകൾക്കടുത്ത് ഭക്ഷണരൂപത്തിൽ വിഷവും മറ്റും വച്ചാൽ അവർ വിഷം കഴിച്ചെന്ന് വരും. എല്ലാം കൃത്യമായി എഴുതിവച്ചിരുന്നു എന്ന് പറയുന്നതിൽ അർത്ഥമില്ല. അത് ദുരുദ്ദേശ്യത്തോടുകൂടിയ തെറ്റായ ന്യായീകരണം മാത്രമാണ്.

പാപിയെ സ്വീകരിക്കുന്ന ദെവത്തിനും അനുതപിക്കുന്ന പാപിക്കും ഇടയിൽ മദ്ധ്യസ്ഥന്റെ ആവശ്യമില്ല എന്ന് മുടിയനായ പുത്രന്റെ ഉപമയിൽ നിന്ന് വ്യക്തമാകുന്നു.  മുടിയനായ പുത്രൻ തന്റെ പിതാവിന്റെ പക്കലേക്ക് തിരിച്ചുവന്നപ്പോൾ മദ്ധ്യസ്ഥരുടെ സഹായം തേടിയില്ല. അവധി വച്ചില്ല. പിതാവിന്റെ സന്നിധിയിലേക്ക് നേരിട്ട വന്നതുകൊണ്ട് പിതാവ് അവനെ മാനിച്ചു. തന്നെ ഒരു ജോലിക്കാരനായി മാത്രം സ്വീകരിക്കാൻ അപേക്ഷിച്ചെങ്കിലും പുത്രനായി സ്വീകരിച്ചു. ആഭരണങ്ങളും വസ്ത്രങ്ങളും അണിയിക്കാൻ ഭൃത്യന്മാരോട് ആജ്ഞാപിച്ചു. കൊഴുപ്പിച്ച കാളയെ കൊന്ന് അവരുടെ സന്തോഷം പൂർത്തിയാക്കി. മഹാപുരോഹിതനായ അഹരോൻ ദെവകല്പനയ്ക്ക് വിരുദ്ധമായി വിഗ്രഹത്തെ നിർമ്മിച്ച് ജനങ്ങളെ വിഗ്രഹാരാധകരാക്കിയതുപോലെ, ഇന്നത്തെ മഹാപുരോഹിതർ  അറിഞ്ഞോ, അറിയാതെയോ വിശുദ്ധരുടെ രൂപത്തിൽ പുതിയ പുതിയ വിഗ്രഹങ്ങളെ ജനങ്ങൾക്ക് നൽകി  അവരെ വിഗ്രഹാരാധനയ്ക്ക് പ്രരിപ്പിക്കുന്നു. യേശുക്രിസ്തുവിനെ ഏതൊരു ആദരവോടെയാണോ ആരാധിക്കുന്നത് അതേ ആദരവോടെ യേശുവിന്റെ രൂപങ്ങളേയും കുരിശുരൂപങ്ങളേയും  വണങ്ങുന്നു, ആരാധിക്കുന്നു. മരിച്ച വിശുദ്ധരുടെ രൂപങ്ങളെ അവർ യഥാർത്ഥ വ്യക്തികളെന്നപോലെ വണങ്ങുന്നു. അങ്ങനെ സ്രഷ്ടാവിന് കൊടുക്കേണ്ട ആരാധന മനുഷ്യന്റെ  സൃഷ്ടികൾക്ക് കൊടുക്കുന്നു. ഇത് വളരെ ഹീനമായ വിഗ്രഹാരാധനയാകുന്നു.

വിഗ്രഹങ്ങളെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയാണ് പെരുന്നാളുകളും പ്രധാന ആഘോഷങ്ങളും നടക്കുന്നത്. സ്വരൂപങ്ങളെ അലങ്കരിക്കുകയും അവയ്ക്ക് മുമ്പിൽ നേർച്ചപ്പെട്ടി വയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ആരാധനയും പ്രാർത്ഥനയും അവയ്ക്ക് മുമ്പിൽനിന്നാണ്. മനസിനെ ദെവത്തിലേക്ക് തിരിക്കാൻ അത് ഉപകരിക്കും എന്നാണ് അവരുടെ ചിന്ത. ഇത്തരം ചിന്ത സത്യദെവത്തിലേക്ക് തിരിയാത്ത, രക്ഷിക്കപ്പെടാത്ത മനുഷ്യഹൃദയത്തിന്റെ ആത്മദാഹത്തിന്റെ പ്രകടനമാണ്. സത്യദെവത്തെ യഥാർത്ഥമായി കണ്ടുമുട്ടിയ മനുഷ്യന് വിഗ്രഹങ്ങളുടെ ആവശ്യമില്ല. ഇടവകകളിൽ തിരുനാളുകളുടെ കാലം അടുത്തിരിക്കുന്നു. അനേകലക്ഷം രൂപ ചെലവാക്കി മനുഷ്യനാൽ സാദ്ധ്യമായ എല്ലാവിധ ആഘോഷാഡംബരംങ്ങളോടെ വിശുദ്ധരുടെ തിരുനാളുകൾ മത്സരിച്ച് കൊണ്ടാടുന്നു. ഭപടി കെട്ടിവച്ചാൽ മെത്രാൻ വന്ന് പൊന്തിഫിക്കൽ കുർബ്ബാനയും ചൊല്ലിത്തരും. മെത്രാനുള്ള സ്വീകരണംതന്നെ യേശുവിന്റെ തിരുനാളിനെക്കാൾ കേമം. വിശുദ്ധരുടെ മഹത്വത്തിനായി ചെലവിടുന്നതിന്റെ ഒരു ശതമാനമെങ്കിലും യേശുവിന്റേതായി അവശേഷിക്കുന്ന തിരുനാളുകൾക്ക് ചെലവിടാറില്ലതന്നെ. യേശുവിന്റെ ഒാർമ്മയ്ക്കായി ആചരിക്കാൻ നിർദ്ദേശിക്കപ്പെട്ട വി.കുർബ്ബാനപോലും ഇക്കാലത്ത് വിശുദ്ധരുടെ മഹത്വീകരണത്തിനാണ് ആചരിക്കുന്നത്. വിശുദ്ധരാക്കപ്പെടാനുള്ളവരുടെ ചരമദിനങ്ങളിൽ അവരുടെ ശവകുടീരങ്ങളിൽ നാനാവിധ കുർബ്ബാനകളുടെ മത്സരവേളതന്നെ നടത്തപ്പെടുന്നു. അതുവഴി മഹത്വീകരിക്കപ്പെടുന്നത് യേശുവോ, ശവകുടീരത്തിന്റെ ഉടമസ്ഥനോ? വി.കുർബ്ബാനയുടെ വാഴ്വ് പോലെതന്നെ, വിശുദ്ധരുടെ തിരുശേഷിപ്പ് എഴുന്നെള്ളിച്ച് ലദീഞ്ഞ് നടത്തുന്നു. ആ തിരുശേഷിപ്പുകൾ എന്താണ്? എല്ലിന്റെ തരി, ഉടുതുണിയുടെ കഷണം, ഒരു രോമം, അല്ലെങ്കിൽ ശവക്കുഴിയിൽ അവശേഷിച്ച എന്തെങ്കിലും (കെ. എം. ജോസഫ്, ചേന്നാട്, ഒാശാന,  നവംബർ 2002, പേജ് 10).

ആഘോഷമായ തിരുനാൾ കുർബ്ബാന മറ്റൊരു ഗാനമേളയായി ചിലടത്തെങ്കിലും തരംതാഴ്ന്നു പോകുന്നുണ്ട്. വിശുദ്ധരുടെ രൂപങ്ങളും വഹിച്ചുകൊണ്ടുള്ള തിരുനാൾ പ്രദക്ഷിണങ്ങളുടെ ആത്മീയതയെക്കുറിച്ച് പറയാതിരിക്കുകയാണ് ഭേദം. വിശുദ്ധനെക്കുറിച്ചോ ആത്മീയകാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചോ ചിന്തിക്കുന്നവർ തന്നെ വിരളം.. പ്രദക്ഷിണത്തിന്റെകൂടെ നീങ്ങുന്നവർതന്നെ നിവൃത്തിയുണ്ടെങ്കിൽ ചെണ്ടമേളക്കാരുടെയും ബാന്റുസെറ്റുകാരുടെയും ചുറ്റും ഇടിച്ചുനിൽക്കാനാണ് കൂടുതൽ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്. വിശുദ്ധന്റെ ബഹുമാനാർത്ഥം ബാന്റുസെറ്റുകാർ ആലപിക്കുന്നതാകട്ടെ, ചിങ്ങമാസം വന്നുചേർന്നാൽ..കരിമിഴിക്കുരുവിയെ കണ്ടില്ല.., കൊമ്പെട് കുഴലെട് മാളോരെ.. തുടങ്ങിയ ഗാനങ്ങളാണ്. പള്ളിയുടെ മുകളിൽ ഘടിപ്പിച്ചിട്ടുള്ള കോളാമ്പിയിൽകൂടിപ്പോലും ഇത്തരം പാട്ടുകൾ തിരുനാൾ ദിനങ്ങളിൽ മുഴങ്ങിക്കേൾക്കാറുണ്ട് എന്നതാണ് കഷ്ടം. തിരുനാളുകളോടനുബന്ധിച്ച് ഇന്ന് നടത്തുന്ന കലാപരിപാടികളും ആ ചെതന്യത്തിന് ചേരുന്നതല്ലെന്ന് പറയേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ഗാനമേളയാണ് പൊതുവേ സ്വാഗതം ചെയ്യപ്പെടുന്നത്.. ഗാനത്തിന്റെ ലഹരി ഏറ്റുവാങ്ങാൻ പറ്റിയ ലഹരി മുമ്പേതന്നെ ഉള്ളിലാക്കിയാണ് ഇൗ ആട്ടക്കാർ എത്തിച്ചേരുന്നത്.. (ദീപനാളം 2002 ഡിസംബർ 5, പേജ് 3).

റോമ 1:18-32 വരെയുള്ള ഭാഗം ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാൽ: വിഗ്രഹവണക്കക്കാർ തങ്ങളുടെ നിരൂപണങ്ങളിൽ വ്യർത്ഥരായിത്തീർന്നു. അവരുടെ വിവേകമില്ലാത്ത ഹൃദയം ഇരുണ്ടുപോയി. അവർ മൂഢരായിത്തീർന്നു. അവർ അനശ്വരനായ ദെവത്തിന്റെ തേജസിനെ നശ്വരനായ മനുഷ്യന്റെയോ (പുണ്യവാളന്മാർ, തിരുസ്വരൂപങ്ങൾ), മൃഗങ്ങളുടെയോ,.. സാദൃശ്യമായി മാറ്റിക്കളഞ്ഞു. ദെവത്തിന്റെ സത്യം അവർ വ്യാജമാക്കി മാറ്റിക്കളഞ്ഞു. സൃഷ്ടിച്ചവനെക്കാൾ സൃഷ്ടിയെ ഭജിച്ച് ആരാധിച്ചു. അതുകൊണ്ട് ദെവം അവരെ നികൃഷടബുദ്ധിയിൽ ഏല്പിച്ചു. അവർ മരണയോഗ്യമായ പ്രവൃത്തികൾ ചെയ്യുക മാത്രമല്ല, പ്രവർത്തിക്കുന്നവരിൽ പ്രസാദിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ബെബിൾ വിരുദ്ധമായ പ്രാർത്ഥനയും പാരമ്പര്യങ്ങളും വിഗ്രഹാരാധനയായി അധഃപതിക്കും. മദ്ധ്യസ്ഥപ്രാർത്ഥനയുടെ പേരിൽ അനവധി ദെവവചന വിരുദ്ധങ്ങളായ പാരമ്പര്യങ്ങളും ആചാരങ്ങളും ഇന്ന് നിലവിലിരിക്കുന്നു എന്നത് തർക്കമററ വസ്തുതയാണ്. ഇത്തരം അനാചാരങ്ങൾ ഇന്ന് പലരെയും വിഗ്രഹാരാധന എന്ന മാരകമായ പാപത്തിന് അടിമകളാക്കിത്തീർത്തിരിക്കുന്നു. അതിനാൽ ഇത്തരം യാഥാർത്ഥ്യങ്ങളുടെ വിവിധ വശങ്ങളെപ്പററി ക്രിസ്തീയ വിശ്വാസികൾ എന്ന് അഭിമാനിക്കുന്നവർ ഗൗരവപൂർവ്വം വിശകലനം ചെയ്യേണ്ടത് അത്യാവശ്യമായിരിക്കുന്നു.  

വിശുദ്ധരോടുള്ള മദ്ധ്യസ്ഥപ്രാർത്ഥനയിൽ ഉൾക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ദെവവിരുദ്ധമായ ലക്ഷ്യങ്ങൾ

യേശുവിനും വിശ്വാസികൾക്കും മദ്ധേ്യയാണ് മദ്ധ്യസ്ഥർ സ്ഥാനമുറപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്. ഇന്ന് പുണ്യവാളരുടെഎണ്ണംകൂടിവരുന്നതായികാണുന്നു. ജനങ്ങളുടെ പ്രതേ്യകആവശ്യങ്ങൾ നേടിക്കൊടുക്കുന്നതിൽഅവർ പ്രഗത്ഭരാണ് എന്ന പരസ്യപ്രചാരണവും നടക്കുന്നുണ്ട്. ഉദ്ദിഷ്ടകാര്യസാദ്ധ്യസംബന്ധമായി ഒാരോ വിശുദ്ധർക്കും പ്രതേ്യകംവകുപ്പുകളുണ്ട്. അവരെ പ്രീണിപ്പിക്കാനായി നടത്തുന്ന വഴിപാടിലും നേർച്ചയിലുംവ്യത്യാസങ്ങളുമുണ്ട്. ചിലർക്ക്മാലനേർച്ച, ചിലർക്ക് എണ്ണനേർച്ച, ചിലർക്ക്കോഴിനേർച്ച എന്നിങ്ങനെ. സാത്താൻ, സ്വാർത്ഥതയും ആത്മീയ അന്ധതയും ബാധിച്ച സഭാധികാരികൾ, വിശുദ്ധഭക്തർ എന്നീമൂന്ന്കൂട്ടർ തമ്മിലുള്ള അവിഹിതബന്ധത്തിൽകൂടിയാണ് വിശുദ്ധരോടുള്ള മദ്ധ്യസ്ഥപ്രാർത്ഥന എന്ന ദുരാചാരംഇന്ന് നിലനിൽക്കുന്നത്. സാത്താൻ, സ്വാർത്ഥതയുംആത്മീയഅന്ധതയും ബാധിച്ച സഭാധാരികൾ, ഉദ്ദിഷ്ടകാര്യസാധ്യത്തിനായി പരക്കം പായുന്ന വിശുദ്ധഭക്തർ എന്നീമൂന്ന് ഗ്രൂപ്പുകൾ തമ്മിൽ നിലനിൽക്കുന്ന അവിഹിതബന്ധത്തിൽകൂടിയാണ് വിശുദ്ധരോടുളള മദ്ധ്യസ്ഥ പ്രാർത്ഥന എന്ന ദുരാചാരംഇന്ന്തുടർന്ന് പോരുന്നത്. വിശുദ്ധരോടുളള മദ്ധ്യസ്ഥപ്രാർത്ഥനയിൽ ജനങ്ങളുടെലക്ഷ്യം ഉദ്ദിഷ്ടകാര്യസാദ്ധ്യവും ഭൗതീകനന്മയുമാണ്. അധികാരികളുടെലക്ഷ്യം പണവും പദവിയും അധികാരവുമാണ്. സാത്താന്റെലക്ഷ്യം ജനങ്ങളുടെആരാധന തട്ടിയെടുക്കുകഎന്നതാണ്.